Kəfgir (fars. كفگير) – xörəyin səthindən yağını, kəfini və ya artıq maddələri götürmək üçün istifadə edilən deşik-deşik, əyri saplı və ya sapsız metal və ya taxta alətdir. Böyük bir qaşığa bənzəyir, ancaq onun fərqli olaraq, ümumiyyətlə daha geniş və dərin bir qabığı, həmçinin çoxlu kiçik dəlikləri olur ki, bu da mayenin süzülməsinə imkan verir. Kəfgiri sadəcə yağ götürmək üçün deyil, həmçinin plov, aş və digər yeməkləri qabdan çıxararkən, həmçinin qarışdırarkən də istifadə etmək olar.
Kəfgirin tarixi çox qədimdir. Qədim mətbəxlərdə, xüsusilə də yağlı yeməklərin geniş yayıldığı mədəniyyətlərdə, kəfgirin istifadəsi çox vacib rol oynayırdı. Materialı istifadə olunan mətbəxin səviyyəsindən asılı olaraq dəyişə bilirdi: zəngin ailələr gümüş və ya mis kəfgirlərdən, daha sadə ailələr isə taxta və ya sadə metaldan hazırlanmış kəfgirlərdən istifadə edirdilər. Müasir dövrdə kəfgirlər müxtəlif materiallardan – paslanmayan poladdan, alüminiumdan, silikon və hətta plastikdən hazırlanır və müxtəlif ölçü və formalarda mövcuddur.
Kəfgirin funksiyası yalnız praktik deyil, həm də estetik əhəmiyyət kəsb edir. Bəzi mətbəxlərdə kəfgir naxışlı və ya bəzəkli olur, mətbəxin dizaynının bir elementi kimi fəaliyyət göstərir. Kəfgirin düzgün seçilməsi yeməyin keyfiyyətinə və hazırlanma prosesinə müsbət təsir göstərir. Məsələn, plov üçün istifadə olunan kəfgirin ölçüsü və dəliklərinin ölçüsü plovun quruluşunu və görünüşünü təsir edə bilər.
Beləliklə, kəfgir sadə bir mətbəx aləti olaraq görünə bilsə də, onun tarixi, funksiyası və əhəmiyyəti daha geniş və maraqlıdır. O, min illərdir ki, insanlara yeməklərin hazırlanmasında kömək edir və mətbəxin ayrılmaz bir hissəsinə çevrilmişdir.