Kəlləpəzlik sözü, Azərbaycan dilinin köhnə üslubunda işlənən bir termin olub, kəlləpaça bişirmə sənətinə işarə edir. Sadəcə "kəlləpaça bişirmək" deyilməməsinin səbəbi isə bu işin sadəcə bir bişirmə prosesindən daha çox olduğunu vurğulamasıdır. Kəlləpaça bişirmək, xüsusi bir bacarıq, təcrübə və bilik tələb edən bir prosesdir. Əti sümüklərdən ayrılmağı bacarmaq, ədviyyatların doğru nisbətdə əlavə olunması və nəticədə ləzzətli, ətirli bir yeməyin əldə olunması bu sənətin əsasını təşkil edir.
Kəlləpəzlik, müasir dövrdə daha az işlənsə də, Azərbaycanın qədim mətbəx ənənələrini və kulinar sənətinin incəliklərini əks etdirən bir termindir. "Sənət" sözünün buraya əlavə olunması təsadüfi deyildir. Çünki, hər kəs kəlləpaça bişirə bilməz. Bu iş üçün illər ərzində əldə edilmiş təcrübə, xüsusi reseptlər, hətta "sirli" üsullar bilmək lazımdır. Nəticədə, kəlləpəzlik, sadə bir peşə deyil, mədəni irsin bir parçasıdır.
Kəlləpaça bişirmə sənətinin fərqli regionlarda müxtəlif üsulları mövcuddur. Ədviyyatların seçimi, bişirmə müddəti, ətin təmizlənmə üsulu və s. fərqli ola bilər. Beləliklə, kəlləpəzlik yalnız bir yeməyin hazırlanması deyil, həm də qida mədəniyyətimizin zənginliyinin, regional fərqliliklərinin bariz nümunəsidir.
Ona görə də, "kəlləpəzlik" sözü yalnız bir yeməyin hazırlanması deyil, bu sənətin ustaları tərəfindən qorunan və nəsildən-nəslə ötürülən bir ənənəni, bir bacarığı ifadə edir. Bu, mətbəximizin qədim köklərindən, zənginliyindən və incəliklərindən xəbər verən maraqlı və dəyərli bir termindir.