Kus (fars. كوس) — Azərbaycan dilində klassik ədəbiyyatda geniş istifadə olunmuş bir musiqi alətidir. Müasir lüğətlərdə “böyük nağara, iri təbil” kimi təsvir edilən kus, sadəcə ölçüsü ilə deyil, həm də səs xüsusiyyətləri ilə digər zərb alətlərindən fərqlənirdi. Nağara və ya adi təbillərdən daha iri ölçüləri və daha dərin səsi ilə seçilirdi.
Kus, şənliklərdə, mərasimlərdə, həmçinin orduların yürüşlərində və döyüşlərdə istifadə edilərək qüdrətli, heybətli bir səs yaradardı. Onun səsi uzaqlara yayılır, xalqı bir araya toplayır, və ya əsgərləri hərəkətə gətirirdi. Füzuli'nin misrasında da göstərildiyi kimi ("sədayi-kusu"), kusun səsi (sədası) şairin əsərlərində mənalı bir simvolizm daşıyaraq güc, qüvvət və həyəcanı təcəssüm edirdi.
Kus haqqında məlumatlar əsasən klassik ədəbiyyat mənbələrindən əldə edilir. Təəssüf ki, bu alət haqqında müasir musiqişünaslıqda tədqiqatlar kifayət qədər deyil və kusun dəqiq görünüşü, ölçüləri, hazırlanma texnologiyası haqqında ətraflı məlumat yoxdur. Ancaq ədəbiyyatda rast gəlinən təsvirlər kusun birləşdirici, həyəcanlandırıcı və güclü bir simvol olduğunu göstərir.
Füzuli kimi böyük bir şairin əsərində kusun xatırlanması, bu alətin Azərbaycanın musiqi mədəniyyətində tutduğu əhəmiyyətli yerin bir göstəricisidir. Gələcək tədqiqatlar vasitəsilə kusun tarixi, musiqi xüsusiyyətləri və Azərbaycan mədəniyyətinə təsiri daha ətraflı araşdırıla bilər.