Küçə sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında yaşayış məntəqələrinin can damarlarından biri olan, həm də sosial həyatın əsas məkanlarından sayılan bir anlayışı ifadə edir. Sadəcə iki sıra bina arasındakı yol deyil, bu, həm də tarixin, mədəniyyətin, insan həyatının əks olunduğu bir məkandır.
Birinci və ən geniş mənada, küçə, nəqliyyat vasitələrinin və piyadaların hərəkəti üçün ayrılmış, yaşayış məntəqələrinin tikililəri arasındakı açıq sahə, yol kimi tərif olunur. Bu, küçənin ən funksional xüsusiyyətini əks etdirir: hərəkət, əlaqə, şəhərin və ya kəndin müxtəlif hissələrini bir-birinə bağlamaq.
Lakin küçənin mənası bununla məhdudlaşmır. O, həm də şəhər mədəniyyətinin, sosial həyatın əyani təcəssümüdür. Küçələrdə insan həyatının müxtəlif tərəfləri – ticarət, əyləncə, ünsiyyət – öz əksini tapır. Küçələr tarixi hadisələrin, sosial proseslərin, mədəni irsiyyətin səhnəsidir. Onlarda qədim tikililər, tarixi abidələr, müasir memarlıq nümunələri bir-biri ilə qovuşur, keçmişlə gələcək arasında bir körpü rolunu oynayır.
Küçələr həm də şəhərin və ya kəndin əhval-ruhiyyəsini, xarakterini əks etdirir. Dar və dolama küçələr tarixi şəhər mərkəzlərinin sirrini, geniş prospektlər isə müasir meqapolislərin dinamizmini göstərir. Hər bir küçənin özünəməxsus bir tarixi, öz əfsanələri, öz xarakteri vardır. Bu xüsusiyyətlər küçənin memarlığından, abadlığından, ətraf mühitindən, orada yaşayan insanların həyat tərzindən asılıdır.
Beləliklə, "küçə" sözü sadəcə coğrafi bir anlayışdan çox mədəni, sosial və tarixi bir fenomeni təmsil edir. O, həm də şəhərin ürəyi, insan həyatının canlı bir mənzərəsidir.