Kükrəmək, hirsin və qəzəbin ifrat dərəcədə təzahürüdür. Bu, sadəcə qızmaqdan daha çox, içdən gələn güclü bir emosional partlayışdır. Kimsə kükrəyəndə səsi, hərəkətləri, hətta bədən dili belə, nəzarətsiz hirs və qəzəbin təsirindən dəyişir. Sözün mənası, qəzəbin daxili qaynayışından, sanki daxildən bir canavarın fəryadının qopmasından irəli gəlir. Bir ovçu heyvanın vəhşi təbiətinin təzahürü kimi düşünülsə də, insanda kükrəmək daha çox psixoloji və sosial nəticələrə malikdir.
Kükrəmək, qəzəbin ifadəsinin ən aşkar və təsirli üsullarından biridir. Bu, sözlərin kifayət etmədiyi, hirsin isə daxildə basdırıla bilməyəcəyi hallarda özünü göstərir. Bəzən səs tonunda, bəzən isə hərəkətlərdə, mimikada açıq-aşkar özünü büruzə verən bu hal, ətrafdakılarda qorxu və narahatlıq yarada bilir. Kükrəmək, həm də nəzarətin itirilməsinin simvoludur; həddən artıq hirs insanı özünü idarə etməkdən məhrum edir və onu əməllərinin nəticələrini düşünmədən hərəkət etməyə məcbur edir.
Misal olaraq, verilən sitatda ("Xüsusən bacısı Xədicə Hacının üstünə kükrəyərək: – Necə, peyğəmbəri, bu nə sözdür?") kükrəmək, etirazın, qəzəbin və şokun ifadəsinin ən dramatik formasını göstərir. Burada kükrəmək sadəcə qızmaq deyil, eyni zamanda böyük bir məsuliyyət daşıyan bir insana qarşı etirazın, hətta qəzəbli sualın güclü bir ifadəsidir. Bu mənada kükrəmək, yalnız emosional bir ifadə deyil, həm də sosial kontekstdə bir məlumatın güclü şəkildə verilməsinin bir vasitəsidir.