Küskün sözü Azərbaycan dilində geniş yayılmış bir sifət olub, əsasən mənfi emosiyaların ifadəsində işlənir. Lüğətlərdə "küsən", "incimiş", "narazı" kimi təriflərlə izah olunsa da, küskünlük daha dərin və mürəkkəb bir duyğu halını əks etdirir. Sadəcə bir anlıq narazılıq deyil, daha çox iç dünyanın sarsıntısı, ümidlərin qırılması, ruh halının uzun müddətli pozulmasıdır.
Küskünlük, kədər və inciklikdən fərqli olaraq, passiv bir üsyan kimi də başa düşülə bilər. İnsan özünə, ətrafına, həyata qarşı nəinki narazıdır, həm də passiv bir müqavimət göstərir. Aktiv hərəkətə keçmək əvəzinə, özünü geri çəkir, soyuqlaşır və hər şeyə qarşı laqeyd qalır. Bu laqeydlik, bəzən xarici aləmdən tamamilə təcrid olunmağa, özünə qapanmağa qədər gedə bilər.
Ədəbiyyatda küskünlük tez-tez melankoli, dərin bir kədər və ümidsizlik hissi ilə təsvir olunur. A. Səhhətin misalında olduğu kimi, küskünlük həyatın özü ilə, yaşananlarla, itirilənlərlə bağlı bir məyusluq halını ifadə edir. Bu, sadəcə bir insanın deyil, bütövlükdə bir varlığın, ruhun küskünlüyüdür. Buna görə də "küskün" sözü, sadəcə "incimiş" və ya "narazı" sözləri ilə eyniləşdirilməməlidir. Daha çox bir daxili mübarizəni, bir məğlubiyyət hissinin əks olunmasını təmsil edir.
Küskünlük, psixoloji bir vəziyyət olaraq, müxtəlif səbəblərdən yaranır və fərqli şəkildə özünü göstərir. Ancaq ümumi olaraq, bir növ "ruhsal soyuma", daxili bir boşluq və həyatdan məmnunsuzluq hissini əks etdirir. Bu səbəbdən də, küskün bir insanı anlamaq və ona kömək etmək üçün, sadəcə səthi səbəbləri deyil, dərin psixoloji səbəbləri də nəzərə almaq lazımdır.