Qabarıq sifəti əsasən iki əsas mənada işlənir. Birinci mənada, "qabarıq" sözü səthin hamar olmaması, yəni müəyyən hissələrin ətraf mühitə nisbətən daha irəli çıxmasını bildirir. Bu, şişkinlik, qabarma kimi görünüşə malik olur. Məsələn, "qabarıq şüşə" ifadəsində şüşə səthinin tam düz deyil, bəzi hissələrinin bir qədər irəli çıxmasını təsvir edir. Eynilə, "qabarıq naxış"da naxışın səthdən bir qədər qalxaraq, relyefli şəkildə təsvir edildiyini anlaya bilərik. Bu mənada "qabarıq" sözü vizual bir xüsusiyyəti ifadə edir və əşyanın səthinin qeyri-bərabərliyini vurğulayır.
İkinci mənada isə "qabarıq" sözü bir şişkinlik, çıxıntı və ya ur kimi fiziki bir formasiyanı ifadə edir. Bu, daha çox üçölçülü bir təsvirdir. Məsələn, dəridə olan bir şişlik və ya ağacın gövdəsindəki bir çıxıntı "qabarıq" adlandırıla bilər. Bu istifadədə "qabarıq" sözü daha çox həcm və toxunma hissinə yönəlib. Beləliklə, birinci məna səthin vizual qeyri-bərabərliyini ifadə edərkən, ikinci məna daha çox fiziki bir çıxıntıya işarə edir.
Qısacası, "qabarıq" sözü həm səthin qeyri-hamarlığını, həm də həcmli bir şişkinliyi ifadə edə bilən çoxmənalı bir sözdür. Hər iki mənada da əsas məqam səthin düz deyil, qeyri-bərabər və ya irəli çıxmış olmasıdır. Bu mənalar kontekstdən asılı olaraq fərqləndirilə bilir.