Qafiyəbazlıq, ədəbiyyatda, xüsusilə şeir sənətində, mənanın ikinci plana atılaraq yalnız qafiyəyə önəm verilməsi deməkdir. Bu, şeirin əsas məqsədi olan ifadənin aydınlığı və duyğuların təsirli şəkildə çatdırılmasının qurban verildiyi bir üslubdur. Qafiyəbazlıq, səthi bədii gözəllik axtarışı ilə mənasız söz oyunlarına və mantıqdan uzaq ifadələrə yol açır.
Qafiyənin öz əhəmiyyəti şübhəsiz ki vardır; şerin musiqililiyini, ritmini və ahəngini yaradır, xatırlamağı asanlaşdırır və bəzən də mənanı daha yaxşı ifadə etməyə kömək edir. Lakin qafiyəbazlıqda bu element ön plana keçərək, şeirin əsas funksiyasını – düşüncə və duyğuların ifadəsini – kölgədə qoyur. Nəticədə, oxucu məna axtarışında itib-batır və şeirdən zövq ala bilmir.
Qafiyəbazlıq, bəzən təcrübəsiz şairlərin tez-tez düşdüyü bir tələdir. Onlar hələ texniki cəhətləri mükəmməl mənimsəmədikləri üçün, mənanı ikinci plana ataraq yalnız qafiyəyə yönəlirlər. Ancaq əsl sənətkar qafiyəni mənanın xidmətində istifadə edir, onu mənanı gücləndirmək, daha təsirli və yaddaqalan etmək üçün vasitə kimi seçir.
Tarixən, müxtəlif ədəbi məktəblər və dövrələr qafiyəyə fərqli yanaşmalar nümayiş etdirmişdir. Bəzi dövrlərdə qafiyənin mükəmməlliyi ön plana çıxmış, digər dövrlərdə isə məna və ifadəyə daha çox önəm verilmişdir. Qafiyəbazlıq ədəbiyyat tarixində müxtəlif təzahürləri ilə rast gəlinən, tənqidçilər tərəfindən tez-tez qınaq obyekti olan bir fenomen olaraq qalır.