Qanunvericilik, dövlətin ən ali və əsas funksiyalarından biri olan, cəmiyyətin həyatının müxtəlif sahələrini tənzimləyən qanunların yaradılması, qəbul edilməsi və tətbiqi ilə bağlı proses və fəaliyyətdir. Sadəcə "qanun vermə işi" kimi tərif edilməkdən daha geniş bir mənaya malikdir. Bu, mürəkkəb bir sistem olub, bir sıra mərhələləri əhatə edir: qanun layihələrinin hazırlanması, müzakirəsi, səsverməsi, qəbul edilməsi və nəhayət, icrası.
Qanunvericiliyin əsas məqsədi, cəmiyyətdə qayda-qanunu təmin etmək, insan hüquq və azadlıqlarını qorumaq, ictimai münasibətləri tənzimləmək və ölkənin sosial-iqtisadi inkişafına yönəlmiş siyasətin həyata keçirilməsini təmin etməkdir. Bu proses, demokratik cəmiyyətlərdə xalqın iradəsinin ifadə olunması və əks olunması üçün mühüm vasitədir. Qanunlar, cəmiyyətin ümumi maraqlarını və dəyərlərini əks etdirərək, vətəndaşların davranışlarını yönəldir və onların hüquqlarını qoruyur.
Qanunvericilik hakimiyyəti, qanun qəbul etmə səlahiyyətinə malik olan orqan və ya qurum tərəfindən həyata keçirilir. Çoxlu sayda ölkədə bu səlahiyyət, seçilmiş nümayəndələrdən ibarət olan parlament və ya qanunverici məclislərə məxsusdur. Qanunvericilik prosesi, adətən, müxtəlif komitələr, ekspert qrupları və ictimai müzakirələr yolu ilə həyata keçirilir ki, bunun da məqsədi qanunların mümkün qədər effektiv, ədalətli və cəmiyyətin ehtiyaclarına uyğun olmasını təmin etməkdir. Qanunvericiliyin keyfiyyəti, bir ölkənin demokratik inkişaf səviyyəsinin və hüquqi dövlət prinsiplərinin tətbiqinin mühüm göstəricilərindən biridir.
Qanunvericilik, statik bir proses deyil, davamlı olaraq inkişaf edir və dəyişir. Cəmiyyətdə baş verən dəyişikliklər, yeni problemlərin yaranması və mövcud qanunların çatışmazlıqları, qanunvericiliyin təkmilləşdirilməsini və yenilənməsini tələb edir. Bu proses, cəmiyyətin inkişafına uyğunlaşmaq və vətəndaşların ehtiyaclarını daha yaxşı təmin etmək məqsədi daşıyır.