Qodu-qodu sözü Azərbaycan etnoqrafiyasında xüsusi bir yer tutur. Bu termin, fasiləsiz yağışlı havalarda kənd uşaqlarının həyətləri gəzərək oxuduqları xüsusi nəğmələrə və bu mərasimə özü aiddir.
Qodu-qodu sadəcə yağışlı havada uşaqların oxuduğu bir nəğmə deyildi; o, kollektiv əyləncənin, birgə oyunun, təbiət hadisələrinə özəl bir münasibətin ifadəsi idi. Uşaqlar, təbiətin bu güclü təzahürünə özünəməxsus bir şəkildə reaksiya verərək, yağışın səs-küyünü öz səsləri ilə tamamlayır, həyətləri gəzərək, evləri ziyarət edərək, səslərini birləşdirərək kollektiv bir enerji yaradırdılar.
Qodu-qodu nəğmələrinin məzmunu, ehtimal ki, yağışla, təbiətlə bağlı olub, həm əyləncəli, həm də rituallı elementlər ehtiva edirdi. Bu mərasim, uşaqların sosial əlaqələrini möhkəmləndirməkdə, onların birgə fəaliyyət bacarıqlarını inkişaf etdirməkdə və ən əsası, yağışlı, bəzən monoton günlərdə əyləncəli bir məşğuliyyət təmin etməkdə mühüm rol oynayırdı. Bu günə qədər qorunub saxlanılmayan bu nəğmələrin mətnləri, melodiyaları və ifa üsulları barədə məlumatlar, təəssüf ki, məhduddur. Ancaq Qodu-qodu, Azərbaycan kənd mədəniyyətinin zənginliyini və uşaq oyunlarının sosial-mədəni əhəmiyyətini nümayiş etdirən qiymətli bir nümunə kimi qalır.
Qodu-qodu, sadəcə bir söz deyil, o, itirilmiş bir mədəniyyət parçası, uşaqların dünyasına aid bir pəncərədir. Bu termini araşdırmaq, keçmişin səsini dinləmək, unudulmuş oyunları xatırlamaq, ən əsası, Azərbaycan mədəniyyətinin zənginliyini daha yaxından tanımaq deməkdir.