Qoxulu sifəti, əşyanın və ya varlığın müəyyən bir iyə malik olduğunu bildirir. Bu iy xoş, xoşagəlməz, güclü və ya zəif ola bilər. Qoxu, ətraf mühitdəki qaz molekullarının burun boşluğundakı reseptor hüceyrələrinə təsir etməsi nəticəsində duyğulanır və həm fiziki, həm də emosional təsirlər yarada bilir. Qoxunun təsviri şəxsə və mədəniyyətə bağlı olaraq dəyişə bilər; məsələn, bir mədəniyyətdə xoş qarşılanan bir qoxu digərində xoşagəlməz ola bilər.
Vaqifin şeirindən götürülmüş “Bənövşə qoxulu yardan ayrılan” misalında “qoxulu” sözü, yardın (bağın) bənövşə çiçəklərinin ətirli, xoş bir iyə sahib olduğunu vurğulayır. Bu, təsvirin poetikliyinə və oxucunun təsəvvüründə canlı bir mənzərənin yaranmasına kömək edir. Qoxu hissinin şeirə daxil edilməsi, mənzərəni daha real və duyğulu edir, oxucuya həmin anı daha yaxından hiss etməyə imkan verir.
“Qoxulu” sözü sadəcə bir ətir və ya iy bildirmir; o, həm də müəyyən bir hissi, duyğunu, xatirəni, hətta bir məkanın atmosferini ifadə edə bilər. Məsələn, "dəniz qoxulu külək", "yağışdan sonra torpaq qoxulu hava" ifadələrində qoxu, təbiətin və ya hadisələrin spesifik xüsusiyyətlərinin ifadə vasitəsidir.
Beləliklə, "qoxulu" sözünün mənası, onun kontekstindən asılı olaraq genişlənir və dərinləşir. Sadə bir sifət olaraq görünən bu söz, əslində şairlərin, yazıçıların və sənətkarların duyğuları və təsvirləri daha canlı şəkildə çatdırmaq üçün istifadə etdikləri güclü bir vasitədir.