Qürrə (ər.) – Qürrəli sözünün sinonimi olaraq, əsasən məğrurluq, özünü böyük tutma, təkəbbür, lovğalıq mənalarında işlənir. Lakin sadəcə "təkəbbür" sözü ilə tam sinonim deyildir. Qürrə daha çox daxili bir duyğu, özünə qarşı həddən artıq inam və başqalarına nəzərən üstünlük hissi kimi təsvir edilə bilər. Bu hissin xarici təzahürü isə təkəbbür, məğrurluq, lovğalıq kimi davranışlarda özünü göstərə bilər. Beləliklə, qürrə, təkəbbürün daxili, psixoloji tərəfini ifadə edən daha dərin və incə bir anlayışdır.
Misal olaraq verilən şeir parçasında "Nə qürrəsən bu vəfasız həyata, ey xacə?" sualı, şairin həyata olan məğrurluğuna, özünü həyatdan üstün tutmasına işarə edir. Sual əslində bir növ tənqiddir, həyatın dəyişkənliyinə qarşı bu cür özünəinamın səhv olduğunu bildirir. Şair, həyatın qısa olduğunu və bu məğrurluğun sonsuz olmadığını xatırladır: "Nihayət oldu bu şəb, ömrdür çiraği-səbah".
Qürrənin fərqli mədəniyyətlərdə fərqli konnotasiyaları ola bilər. Bəzi mədəniyyətlərdə müəyyən səviyyədə qürrə özünəinam kimi qiymətləndirilirsə, digərlərində tamamilə mənfi bir xüsusiyyət kimi qəbul edilir. Ancaq ümumiyyətlə, həddindən artıq qürrə sosial əlaqələrə mənfi təsir göstərə və insanların bir-birinə olan hörmətini azalda bilər.
Qısacası, qürrə sözü sadəcə bir sinonimlə izah edilə bilməyən, dərin psixoloji və sosioloji mənaları olan bir söz olaraq qalır. Onun mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilir.