Ləğv sözü ərəb mənşəli olub, Azərbaycan dilində köhnə bir termin kimi istifadə olunur və müasir dilə nisbətən daha çox ədəbiyyat və klassik mənbələrdə rast gəlinir. İki əsas mənası vardır:
1. Mənasız danışıq, boş söhbət: "Ləğv" sözü ilk növbədə mənasız, boş, əsassız və məqsədsiz danışığı, söhbəti, cəfəngiyatı ifadə edir. Bu mənada sözlər ancaq səs kimi çıxır, heç bir məlumat və ya məna daşımır. Həqiqətdən uzaq, əsassız iddialar, yalanlar və ya sadəcə vaxt öldürmək üçün edilən boş söhbətlər ləğv hesab oluna bilər. Bu mənada, "ləğv danışıq", "ləğv sözlər" ifadələri tez-tez istifadə olunur.
2. Boşboğaz, naqqal, gəvəz insan: "Ləğv" sözü həmçinin boşboğaz, çox danışan, naqqal, yalançı və gəvəz insanları təsvir etmək üçün də istifadə olunur. Bu insanlar mənasız və ya yalan sözlər danışmaqdan zövq alırlar və danışdıqları sözlərin nəticələrini nəzərə almırlar. Belə insanlar ətrafındakıları bezdirir və onların etibarını itirirlər. "Ləğv adam" ifadəsi bu mənanı daha aydın şəkildə ifadə edir.
"Ləğv olmaq" deyimi: "Ləğv olmaq" ifadəsi boşboğazlıq etmək, hərzə danışmaq, mənasız söhbətlər etmək, naqqallıq etmək mənasında işlədilir. Bu, həm danışığın özünün, həm də danışan şəxsin keyfiyyətinə işarə edir.
Qısacası, "ləğv" sözü həm mənasız danışığı, həm də bu cür danışığı vərdiş halına gətirmiş insanları ifadə edən zəngin bir mənaya malikdir. Müasir Azərbaycan dilində az da olsa, bu sözün klassik və ədəbi əsərlərdəki mənasını anlamaq üçün istifadə olunması davam edir.