Lən (klas. bax lənət): Bu söz köhnə Azərbaycan dilinin zəngin leksikasından qalmış, güclü mənfi bir duyğunu ifadə edən bir termindir. Müasir dilin "lənət" sözü ilə sinonim olsa da, "lən" daha qədim və bədii bir üsluba malikdir. Lüğətlərdə sadəcə "lənət"in qısa bir forması kimi qeyd olunmasına baxmayaraq, "lən" sözünün özünəməxsus bir ağırlığı və ifadə gücü vardır. Bu söz, yalnız bir şeyə pislik diləməkdən də çox, qəzəbin, nifrətin və ümidsizliyin ifadəsidir; bir növ ilahi qəzəbin çağırışını və ya bir şeyə mənfi bir gücün yönəldilməsini təmsil edir.
Hüseyn Cavidin misalında göstərildiyi kimi ("Olunur imdi lənü tənlə yad?!"), "lən" sözü həm də qəddarlıq və qınağı ifadə edə bilər. Bu misalda, "lənü tənlə yad" ifadəsi qəddarlıqla, bəlkə də xainliklə yad olmanı bildirir. Beləliklə, "lən" sözü, sadə bir lənətdən daha çox, bir insanın və ya hadisənin əbədi olaraq rədd edilməsini, tənbeh olunmasını və ya əzab çəkməsini simvolizə edir.
"Lən etmək" (və ya "lən eləmək") ifadəsi isə daha aktiv bir hərəkəti, yəni qəsdən bir şeyə, bir kəsə və ya hadisəyə lənət oxumağı, pislik diləməyi bildirir. Bu, sadəcə bir hissin ifadəsi deyil, həm də bir niyyətin, bir qərarın açıq şəkildə ifadəsidir. Lənət oxumağın qədim dövrlərdə güclü inanclarla bağlı olduğu nəzərə alındıqda, bu hərəkətin nə dərəcədə ciddi olduğunu başa düşmək mümkündür.
Ümumilikdə, "lən" sözü, klassik ədəbiyyatda istifadə edildiyi şəkildə, müasir dilin "lənət" sözündən daha çox duyğu və məna daşıyır. O, sadəcə bir söz deyil, tarixi, mədəni və emosional bir yük daşıyan bir ifadə vasitəsidir.