Meh (farsca mənşəli) sözü Azərbaycan dilində xəfif, yüngül və yumşaq küləyi ifadə edir. Sözün təsviri əsasən sakit və nəvazişli bir təbiət hadisəsini əks etdirir. Küləyin sürətinin zəif olması, təsir gücünün azlığı mehin əsas xüsusiyyətlərini təşkil edir. Bu, fırtına və ya qasırğa kimi güclü küləklərdən fərqli olaraq, daha çox sakitlik və rahatlıq hissi yaradır.
Meh, təkcə küləyin sürəti ilə deyil, həm də onun yaratdığı təəssüratla da xarakterizə olunur. Yumşaq bir toxunuş kimi, dəriyə zərifcə dəyən meh, isti havada sərinlik, soyuq havada isə xoş bir təravət gətirir. Bitkilərin hərəkətinə baxmaqla mehi hiss etmək olar; incə dalların titrəməsi, yarpaqların səssizcə oynaması mehin varlığının əlamətlərindən biridir. Ədəbiyyatda mehin təsviri tez-tez poetik obrazlar yaradılmasında istifadə olunur, sakitlik, sülh və rahatlıq hisslərini ifadə edir.
Meh, həmçinin, səssizcə, hiss edilmədən gələn və gedən bir şey kimi də qəbul edilə bilər. "Meh əsir", "Meh gəlir" ifadələri bu xüsusiyyəti göz önünə gətirir. Bu sözün istifadə edildiyi cümlələrdə hərəkətin yumşaqlığı və sakitliyi ön plana çıxır. Misal olaraq, şeirdə göstərilən "Yumşaq göy çəmənin üstə düşüb şeh gecədən; İsti yoxdur, hələ var bir..." misrası mehin sərin və sakit bir gecə atmosferini canlandırır. Meh burada yalnız bir təbii hadisə kimi deyil, həm də ətraf mühitin ümumi vəziyyətinin təsviri üçün vasitə kimi işlənir.
Beləliklə, "meh" sözü sadəcə bir "xəfif yel" deyil, ətraf mühitin sakitliyini, təravətini və hətta poetik bir gözəlliyini ifadə edən daha çox məna kəsb edir. O, təbiətin incə toxunuşu, səssiz bir nağıl kimi insana rahatlıq və sükunət bəxş edir.