Mehr (mənbə: farsca) – Klassik Azərbaycan ədəbi dilində geniş istifadə olunan bir söz olub, “sevgi” və “məhəbbət” mənalarını əhatə edir. Lakin sadəcə “sevgi” və ya “məhəbbət” sözlərinin birbaşa əvəzedicisi deyil. Mehr, daha çox dərin, ruhani, ilahi bir sevgini, həm də şüurlu, qəlbdən gələn bir bağlılığı ifadə edir. Bu sevgi, sadəcə insanlara deyil, həm də təbiətə, gözəlliyə, hətta ilahi varlığa qarşı duyula bilər.
Füzuli misalında olduğu kimi, “mehr” sözü əsərlərə xüsusi bir lirika, incəlik və dərinlik qatır. Sözün köhnəliyi və klassik ədəbiyyatımızda geniş istifadə olunması, ona müəyyən bir estetik dəyər qazandırır. Müasir Azərbaycan dilində “mehr” sözü nadir hallarda işlənsə də, ədəbiyyatda və xüsusilə də klassik ədəbiyyatın tərcüməsində həmin mənasını qoruyub saxlayır. Belə ki, “mehr” sadəcə bir duyğu deyil, həm də şairin, yazıçının, musiqiçinin əsərinə bəxş etdiyi ruhani bir enerjidir.
“Mehr” sözünün etimologiyasına nəzər salsaq, fars dilindən götürülmüş olduğunu görərik və bu sözün kökləri qədim İran mədəniyyəti ilə bağlıdır. Bu mədəniyyətdə günəşin, işığın, istilik və həyatın rəmzi olan “Mehr” (Mitra) tanrısı ilə bağlıdır. Beləliklə, sözün özündə nur, istilik, həyatverici qüvvə kimi mənalar da gizlənir. Bu səbəbdən, “mehr” sözü sadəcə romantik sevgini deyil, daha geniş mənada həyata qarşı müsbət və xoşməramlı bir münasibəti də ifadə edə bilər.
Yekun olaraq, “mehr” sözü Azərbaycan dilinin zəngin leksikasının özəl bir incisidir, sadəcə bir söz olmaqdan çox bir mədəniyyət əsəridir, həm də dərin mənaları ilə oxucuya dərin təsir bağışlayır.