Məhzun (ər. محزون - maḥzūn) sifəti. Əsas mənası "kədərli", "hüznlü" olmaqdır. Lüğətlərdə sadəcə "hüznlü, həzin, kədərli, qəmli, məlul, dərdli" kimi sinonimlərlə izah edilməsinə baxmayaraq, məhzunun daha incə və dərin bir hüzün ifadə etdiyini vurğulamaq lazımdır. Sadəcə kədər deyil, daxili bir boşluq, tənha hiss, ümidsizlik və ya dərin bir melanxoliya hissi ilə müşayiət olunan kədərdir. Bu, sadəcə bir anlıq kədərdən fərqli olaraq, daha uzun müddətli və içəriyə çəkilmiş bir vəziyyəti təsvir edir.
Məhzunluq, səthi bir kədərdən fərqli olaraq, dərin düşüncələr, xatirələr və ya itirilmiş ümidlərlə əlaqələndirilə bilər. Məsələn, "məhzun gözlər" ifadəsi sadəcə kədərli gözləri deyil, dərin bir melanxoliyanı, iç dünyanın əksini, gizli bir hüzünü ifadə edir. "Məhzun bir nəğmə" ifadəsi isə, musiqinin yalnız hüznlü deyil, həm də ruha təsir edən, dinləyəndə dərin hisslər oyadan bir xüsusiyyət daşıdığını göstərir.
Cümlədəki istifadəyə baxaq: "Hüsaməddin baş endirib durdu, Qətibə isə qara və məhzun baxışlı gözlərini ona tərəf çevirdi". Bu cümlədə "məhzun" sözü Qətibənin yalnız kədərli deyil, həm də daxili bir hüzün, çətinlik və ya ümidsizlik yaşadığını ifadə edir. Onun baxışları sadəcə hüznlü deyil, dərin bir mənəvi vəziyyətin ifadəsidir. "Məhzun" sözü bu kontekstdə, Qətibənin hüznlünün səbəblərini də ifadə etmədən, onun daxili halını oxucuya çatdırır.
Qısacası, "məhzun" sözü, sadə sinonimlərlə əvəz edilə bilməyən, dərin psixoloji və emosional bir vəziyyəti ifadə edən incə bir sifətdir. Onun istifadəsi, yazıda daha zəngin və ifadəli bir dil yaradır.