Məhzun sözü Azərbaycan dilində əsasən zərf kimi işlənərək kədərli, hüznlü, qüssəli, həzin bir vəziyyəti, əhvali-ruhiyyəni ifadə edir. Lüğətlərdəki "məhzun-məhzun" ifadəsi isə bu kədərli vəziyyətin təkrarlanan, davamlı, dərin və intensiv olduğunu vurğulayır. Yəni, sadəcə kədər deyil, daha qatı, daxili bir kədər halını təsvir edir.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "məhzun" sözünün ərəb mənşəli olduğunu görərik. "Həzn" (حزن) felindən törəmişdir və "kədərlənmək", "qüssələnmək", "üzülmək" mənalarını verir. "Məhzun" isə bu felin məsdər formasından (məhzun) əmələ gəlmiş bir sifətdir. Bu mənada, sözün kökündə dərin bir emosional yüklənmə olduğunu müşahidə edirik.
Cümlədəki işlənməsinə baxaq: "...Kölgə bu yandan qaçıb, o biri tərəfdə lal-mat durub məhzun-məhzun Nadirin üzünə baxırdı." Bu cümlədə "məhzun-məhzun" zərfi kölgənin hərəkətsizliyi ilə birlikdə onun sanki Nadirin kədərini paylaşdığını, onun hüzününü hiss etdiyini ifadə edir. "Məhzun-məhzun" sözü burada kölgəyə insani bir xüsusiyyət qatır, onu cansız bir obyektdən daha çox hissləri olan bir varlıq kimi təqdim edir. Bu da sözün ifadə gücünün nə qədər geniş olduğunu göstərir.
Qısaca olaraq, "məhzun" yalnız "kədərli" deyil, həm də dərin, sarsıdıcı, təsirli bir kədər halını ifadə edir. Sözün təkrarlanan forması olan "məhzun-məhzun" isə bu təsiri daha da artırır və əsərin üslubuna xüsusi bir emosional rəng qatır.