Mərmər (latınca marmor sözündən götürülmüşdür) – istifadə sahəsindən asılı olaraq bir neçə mənaya malik olan termindir. Əsasən, heykeltraşlıqda və memarlıqda geniş istifadə olunan, müxtəlif rəng və naxışlarda olan, kristallik strukturlu bir metamofik süxur növüdür. Kimyəvi tərkibinə görə əsasən kalsium karbonatdan (CaCO₃) ibarətdir və əhəng daşının metamorfizmə uğraması nəticəsində yaranır. Temperatur və təzyiqin təsiri altında əhəng daşı rekristallaşır, daha möhkəm və bərk bir materiala çevrilir. Mərmərin rəng və naxış müxtəlifliyi mineral qarışıqlar (misal üçün, dəmir oksidləri, manqan oksidləri və s.) ilə müəyyən edilir. Qırmızı, sarı, yaşıl, mavi və digər rənglərdə rast gəlinir, həmçinin ağ mərmər də geniş yayılmışdır.
Mərmərin yüksək bərkliyi, cilalanma qabiliyyəti və gözəl görünüşü onu əsrlər boyu heykəltəraşlıqda və memarlıqda qiymətli bir material kimi istifadə olunmasına səbəb olmuşdur. Qədim Yunanıstan və Roma dövründən başlayaraq mərmər abidələrin, binaların, heykəllərin və digər əsərlərin hazırlanmasında geniş tətbiq edilmişdir. Bu gün də mərmər memarlıqda (döşəmə, divar örtükləri, sütunlar, pəncərə çərçivələri və s.), heykəltəraşlıqda, bədii sənət əsərlərinin hazırlanmasında istifadə olunmaqdadır.
Terminin mənası genişləndirilərək, məcazi mənada da işlənə bilər. Məsələn, "mərmər dəri" ifadəsi hamar, parlaq və gözəl dərini ifadə edə bilər. "Mərmər qəlb" kimi ifadələr isə sərtlik, soyuqqanlılığı və ya duyğusuzluğu təsvir edə bilər. Bu məcazi istifadədə mərmərin sərtliyi və gözəlliyi ilə bağlı xüsusiyyətləri əsas götürülür.
Qeyd etmək lazımdır ki, "kirəc daşı" ilə "mərmər" arasında fərq var. Kirəc daşı – çökmə süxurdur, mərmər isə metamofik süxurdur. Yəni, mərmər əhəng daşının metamorfizmə uğraması nəticəsində əmələ gəlir. Hər iki süxur kalsium karbonatından ibarət olsa da, onların fiziki xüsusiyyətləri və istifadə sahələri fərqlənir.