Minarə (ər. منارة - minārə) sözü ərəb mənşəli olub, "işıq saçan yer", "nur saçan yer" mənasını verir. Əslində minarənin əsas funksiyası azan vermək olsa da, sözün etimologiyası məscidin nurunu, dini biliyi simvolizə edən, uzaqlara çatdırılan bir mərkəz kimi interpretasiya olunmasına imkan verir. Bu, minarənin yalnız azan oxunması üçün deyil, həm də məscidin görkəmli və əzəmətli bir elementi olaraq inşa edilməsinin əsas səbəblərindən biridir.
Lüğətlərdə qeyd edildiyi kimi, minarə, məscidlərin yanında və ya üstündə ucaldılan, adətən hündür və nazik, azan verən şəxsin (müəzzinin) çıxıb azan oxuduğu bir qüllədir. Ancaq minarənin memarlıq xüsusiyyətləri, hündürlüyü, forması və bəzəkləri müxtəlif mədəniyyətlərdə və tarixi dövrlərdə fərqlənə bilər. Belə ki, Osmanlı, Səlcuq, Məmlük və digər memarlıq məktəblərinə aid minarələr özünəməxsus üslub və xüsusiyyətləri ilə seçilir.
Verilən misalda Molla Kazımın sözlərində minarənin azan oxunması ilə bağlı işlənməsi göstərilir: "[Molla Kazım:] Azançı Məşədi Səlimə deyin, çıxsın minarədə minacat çəksin". Bu cümlədə "minarə" sözü müəyyən bir məkanda, yəni minarədə azanın oxunacağını bildirir. Minarənin "minacat çəkmək" (azandan sonra oxunan dua) ilə əlaqələndirilməsi isə onun dini mərasimlərdəki rolunu daha da vurğulayır. Sözün işlənməsində həm fiziki məkan, həm də dini funksiya birlikdə ifadə olunur.
Ümumiyyətlə, "minarə" sözü yalnız bir tikili adını deyil, eyni zamanda mədəniyyət, din və tarix kontekstində daha geniş mənaları əhatə edir. O, İslam memarlığının əsas elementlərindən biri olmaqla yanaşı, bir millətin mədəni irsinin və dini duyğularının da ifadəsidir.