Miyan sözü fars mənşəlidir və klassik Azərbaycan ədəbi dilində işlənmişdir. Lüğətlərdə əsasən "bel, kəmər" mənaları ilə izah olunsa da, mənası daha geniş və kontekstə bağlıdır.
Əsas mənası olaraq "bel" və "kəmər" göstərilsə də, "miyan" sözü bədənin bel hissəsinə aid olaraq yalnız fiziki bir yer bildirmir. O, həmçinin, məcazi mənada iki şey arasında qalan hissəni, məkanı, və ya zamanı ifadə edə bilər. Məsələn, "iki ağacın miyanı" deyəndə iki ağac arasındakı məkanı nəzərdə tuturuq. "Səhər ilə axşamın miyanı" ifadəsi isə günün ortasını, yəni günorta vaxtını ifadə edir.
Mirzə Şəfi Vaqifin misalında olduğu kimi, "miyanında saçın ucun hörməyi" ifadəsində "miyan" sözü, başın arxa hissəsinə, yəni bel hissəsinə yaxın bir yerə işarə edir. Bu, sözün "bel" mənasının daha spesifik bir tətbiqidir.
Digər tərəfdən, Vaqifin "Bütün dünyada bu yarı tutmuşam" misrasında "miyan" sözü istifadə olunmasa da, belə bir məna yaradıla bilər: "dünyanın miyanında", yəni dünyanın ortasında, dünyanın hər yerində mənasını verərək. Bu isə "miyan" sözünün məcazi mənada "orta", "mərkəz" mənasında da işlənə biləcəyini göstərir.
Yekun olaraq, "miyan" sözü klassik Azərbaycan ədəbi dilinin zəngin leksikasına aid olub, kontekstə görə "bel", "kəmər", "orta", "mərkəz", "arasında" kimi müxtəlif mənalarda işlənə bilən çoxmənalı bir sözdür. Onun istifadəsi ədəbiyyatda obrazlılıq və ifadəlilik yaratmaq üçün geniş imkanlar açır.