Morfem (yun. morphe – forma) dilçiliyində sözün ən kiçik mənalı vahididir. Lexik morfemlər sözün əsas leksik mənasını ifadə edir və kök kimi də adlandırılır. Məsələn, "ev", "oxu", "yaz" sözlərindəki "ev-", "oxu-", "yaz-" hissələri leksik morfemlərdir. Bu morfemlər müstəqil olaraq işlənə bilər və öz müstəqil leksik mənalarına malikdirlər. Onlar yeni sözlərin əsasını təşkil edir və sözün semantik mərkəzini təmsil edirlər.
Qrammatik morfemlər isə sözün qrammatik əlamətlərini (say, zaman, hal, şəxs və s.) bildirir və şəkilçilər adlanır. Məsələn, "evlər", "oxuyur", "yazdı" sözlərindəki "-lər", "-ur", "-dı" hissələri qrammatik morfemlərdir. Bu morfemlər müstəqil mənaya malik deyil, yalnız köklə birlikdə istifadə olunur və sözün qrammatik formasını dəyişir. Onlar sözün sintaktik funksiyasını müəyyənləşdirməyə kömək edir.
Bəzi hallarda önşəkilçilər də morfem kimi qəbul edilir. Önşəkilçilər kökün əvvəlinə gələrək sözün mənasına əlavə məna çalarları qatır. Məsələn, "keçmək" sözündəki "keç-" leksik morfem, "-mək" isə qrammatik morfemdir. "Qarşı" önşəkilçisinin əlavə olunması isə yeni bir məna yaradır ("qarşı keçmək"). Önşəkilçilərin müstəqil mənaları olmasa da, sözün mənasını dəyişməkdəki rolu onların morfem kimi təsnif edilməsinə əsas verir.
Ümumiləşdirərək demək olar ki, morfemlər sözlərin quruluş daşıdır və onların həm leksik, həm də qrammatik mənalarını ifadə edir. Morfemlərin tədqiqi sözlərin əmələ gəlmə qanunauyğunluqlarını, onların strukturunu və mənalarının necə formalaşdığını başa düşməyə kömək edir. Dilçilikdə morfemlərin təhlili müxtəlif dillərin qrammatik quruluşunun müqayisəli təhlili üçün vacib bir vasitədir.