Münsif sözü ərəb mənşəlidir və "sif" kökünə dayanır. Əsas mənası "hükm verən", "qərar verən", "hakim" deməkdir. Lakin Azərbaycan dilində daha çox, mübahisəli və ya münaqişəli bir məsələdə, tərəflərin razılığı ilə, qərarsızlığa son qoymaq, həlli üçün vasitəçi olan, ədalətli və qərarsız qalmayan şəxs mənasında işlənir. Yəni, münsif sadəcə bir vasitəçi deyil, həm də qərar verən, müəyyən bir nəticəyə gələn, tərəflərin fikirlərini nəzərə alaraq qərar verən şəxsdir. Bu kontekstdə, münsif, hakim kimi qanuni səlahiyyətlərə malik deyil, ancaq tərəflərin razılığı ilə onların arasında ədalətli bir həll yolu tapmağa çalışır.
Misal olaraq, "Bizim aramızda münsif tapılsın" cümləsindəki münsif, iki tərəf arasında yaranmış mübahisəyə son qoymaq, onların aralarında razılığa nail olmaq üçün vasitəçi, həlledici rol oynayan şəxsi bildirir. Bu cümlədəki münsif, tərəflərin bir-birinə qarşı etimad göstərməsini, həllin ədalətli olacağına inanmasını tələb edir. Münsifin qərarı məcburi deyil, tərəflərin razılığı ilə qəbul edilir. Hakimdən fərqli olaraq, münsif qanunvericiliyə əsaslanaraq qərar verməyə məcbur deyil, ədalətə və tərəflərin maraqlarına uyğun olaraq qərar verir.
Başqa bir kontekstdə, məsələn, "Münsif heyəti qərarını açıqladı" cümləsində isə "münsif" sözü daha formal bir məna kəsb edir və məhkəmə prosesində iştirak edən və hökm çıxaran şəxslərin qrupunu, yəni münsif heyətini bildirir. Bu halda münsif, qanunlar əsasında və sübutlara əsasən qərar verir. Beləliklə, "münsif" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilir, lakin əsasında hər zaman ədalət, qərar vermək və vasitəçilik ideyası durur.