Nameyi-əmal (نَامَةِ اَعْمَال) sözü farsca "namə" (نامہ) - "kitab, məktub, sənəd" və ərəbcə "əmal" (أَعْمَال) - "əməllər, işlər" sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlmiş mürəkkəb bir termindir. Dini kontekstdə, "Nameyi-əmal" hər bir insanın dünyada etdiyi bütün yaxşı və pis əməllərinin, savab və günahlarının qeyd olunduğu, ilahi qüvvə tərəfindən yazılmış bir kitabça, hesab kitabı, qeyd dəftəri kimi təsəvvür edilir.
Bu termin İslam dinində mühüm yer tutur. İnanca görə, insanın bütün həyatı boyunca etdiyi hər bir əməl, hətta ən kiçik bir düşüncə və niyyət belə bu kitabçada qeydə alınır. Qiyamət günü bu kitabça insanın həyatının hesabının verilməsi üçün əsas sənəd kimi istifadə olunur. Yaxşı əməllər savab, pis əməllər isə günah olaraq qeyd edilir və bu əməllər əsasında insanın cənnətə və ya cəhənnəmətə gedəcəyi müəyyən edilir.
Nameyi-əmal anlayışı fərqli dini məzhəblərdə müxtəlif şəkildə izah edilə bilsə də, ümumi məna dəyişməz qalır: insanın əməllərinin qeyd olunduğu ilahi bir qeyd kitabı. Bu kitabçada qeyd olunan əməllərin sayı və növü insanın axirət taleyini müəyyən edən əsas amil kimi qəbul edilir. Ədəbiyyatda, xüsusilə də dini ədəbiyyatda, "Nameyi-əmal" metaforik olaraq, insanın həyatının yekunu, əməllərinin nəticəsi kimi işlədilə bilər.
Məsələn, "Onun Nameyi-əmalı çox ağır idi" deyimi onun həyatında çoxlu günahlar etdiyini, əməllərinin pis nəticələrə gətirib çıxaracağını bildirir. "Nameyi-əmalı pak idi" deyimi isə onun pak və təmiz bir həyat sürdüyünü, yaxşı əməllərinin çox olduğunu ifadə edir. Beləliklə, "Nameyi-əmal" sözü həm dini bir termin, həm də ədəbi bir ifadə kimi müxtəlif kontekstlərdə istifadə edilə bilər.