Nur (ər. نور) sözü əsasən "işıq", "aydınlıq" mənalarını bildirir. Lakin, bu sadə tərif onun zəngin məna çalarlarını tam əks etdirmir. Klassik ədəbiyyatımızda və dini mətnlərdə "nur" sözü daha geniş, simvolik mənalarda da işlənir. Sadəcə fiziki işıq mənbəyini deyil, həm də mənəvi, ruhani aydınlığı, ilahi lütfü, həqiqəti, kamilliyi ifadə edə bilir.
Məsələn, "Günəşin nuru ətrafı işıqlandırmışdır" cümləsində "nur" fiziki işıq mənasında işlənmişdir. Bu, günəşdən yayılan işığın ətrafı aydınlatması deməkdir. Ancaq "Yaz mövsümü endikcə səmadan yerə axşam; Gün nuru verir dağlara min rəngi-dilara" misrasında isə "nur" daha poetik və geniş məna kəsb edir. Burada günəşin işığı təkcə aydınlıq deyil, həm də təbiətin gözəlliyini, rəngarəngliyini ortaya qoyan bir qüvvə, bir ilahi əl kimi təsvir edilir.
Dini kontekstdə "nur" sözü Allahın lütfü, peyğəmbərlərin və müqəddəslərin mənəvi kamilliyi, həqiqətin özü kimi də başa düşülür. "Nurani siması" ifadəsi də insanın daxili gözəlliyini, təmizliyini, ruhani parlaqlığını bildirir. Yəni, "nur" sözü sadəcə işıq deyil, həm də mənəviyyat, kamillik, həqiqət və ilahiyyat ilə əlaqələndirilən çoxşaxəli bir anlayışı təmsil edir. Beləliklə, "nur" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilir və geniş bir məna spektrinə malikdir.
Sözün etimologiyasına gəldikdə isə, ərəb mənşəlidir və "aydınlıq", "işıq" mənalarını ifadə edir. Azərbaycan dilinə ərəb dilindən keçmişdir və zaman keçdikcə məna çalarları daha da zənginləşmiş, poetik və metaforik mənalar qazanmışdır.