Obstruksionizm (latınca obstructio – maneə, əngəl qoymaqdan) siyasi mübarizənin bir üsuludur ki, bu üsulda müxalifət qrupu və ya fərdlər qanunvericilik prosesini, hökumətin işini və ya ictimai həyatı pozmaq, ləngitmək və ya tam olaraq dayandırmaq məqsədilə müxtəlif maneələr yaradırlar. Bu maneələr müxtəlif formalar ala bilər: filibusterlik (uzun nitqlər vasitəsilə müzakirələrin uzadılması), qanun layihələrinə dəyişikliklərin təklif olunması (əksəriyyətin qərarını çətinləşdirmək üçün), büdcənin qəbul edilməsinin ləngidilməsi, əməkdaşlıqdan imtina və s.
Obstruksionizmin əsas məqsədi qərar qəbul edilməsini ləngitmək, hökumətin populyarlığını azaltmaq, müəyyən qanunların qəbul olunmasının qarşısını almaq və ya rəqibin siyasi gücünü zəiflətməkdir. Hədəf hər zaman spesifik bir qanun layihəsi olmaya da bilər; bəzən ümumiyyətlə hökumətin işinin iflic edilməsi məqsəd qoyula bilər.
Obstruksionizm siyasi sistemlərdə müxtəlif səviyyələrdə müşahidə oluna bilər: parlamentlərdə, yerli özünüidarəetmə orqanlarında, həmçinin kütləvi etirazlar və siyasi təzyiq kampaniyaları formasında da özünü göstərə bilər. Metodun effektivliyi çox vaxt mövcud siyasi sistemin quruluşundan, qanunvericilik prosedurlarından və müxalifətin gücündən asılıdır.
Obstruksionist taktikalardan istifadə edənlər öz hərəkətlərini bəzən demokratik prinsipləri müdafiə etmək, ədalətsiz qanunların qəbul olunmasının qarşısını almaq kimi arqumentlərlə əsaslandırırlar. Lakin obstruksionizmin tənqidçiləri onu siyasi prosesin pozulması, qərar qəbul etmə qabiliyyətinin zəifləməsi və demokratik sistemin effektivliyinin azalması kimi qəbul edirlər. Beləliklə, obstruksionizmin demokratik prinsiplərə uyğunluğu və etik tərəfi həmişə mübahisəli mövzu olaraq qalır.