Suveren (fr. souverain) sifəti beynəlxalq hüquqda müstəqil dövlətlərin əsas xüsusiyyətlərindən birini ifadə edir. Bu, dövlətin öz ərazisi, əhalisi və hökuməti üzərində ali və məhdudlaşdırılmamış hakimiyyətə malik olması deməkdir. Suveren bir dövlət, öz daxili işlərində hər hansı bir xarici qüvvənin müdaxiləsindən azaddır və xarici siyasətini müstəqil olaraq müəyyən edir.
Suverenlik anlayışı, dövlətin öz ərazisi və əhalisi üzərində tam və ekskluziv nəzarəti, qanunvericilik, icra və məhkəmə hakimiyyətinin tam hüququnu, digər dövlətlərlə bərabər hüquqlu əsasda münasibətlərin qurulmasını və beynəlxalq hüququn subyekti kimi tanınmasını əhatə edir. Bu mənada suverenlik, dövlətin mövcudluğunun və müstəqilliyinin əsas təminatıdır.
Lüğətdə qeyd olunan “başqa dövlətin...” ifadəsinin tamamlanması məntiqsizdir, çünki suveren dövlət tərifinə görə başqa dövlətin nəzarətindən və təsirindən azaddır. Suverenliyin məhdudlaşdırılması yalnız beynəlxalq müqavilələr və ya beynəlxalq hüququn digər normaları ilə mümkündür və bu məhdudiyyətlər suverenliyin özünü ləğv etmir, ancaq onu müəyyən dərəcədə məhdudlaşdırır.
Suverenlik sözünün kökü Fransız dilindən gəlir və "ali hakimiyyətə malik olan" mənasını verir. Müxtəlif kontekstlərdə istifadə oluna bilər. Məsələn, "suveren qərar", "suveren dövlət", "suverenliyin pozulması" kimi ifadələr suverenliyin müxtəlif aspektlərini əks etdirir.
Qeyd etmək vacibdir ki, müasir beynəlxalq münasibətlərdə suverenlik anlayışı mütləq deyil və hər hansı bir dövlətin suverenliyi tam mənada mütləq deyildir. Beynəlxalq təşkilatlar, beynəlxalq hüquq normaları və qloballaşma prosesləri suveren dövlətlərin hərəkət imkanlarını məhdudlaşdırır.