Şinəbub sözü Azərbaycan dilində əsasən uşaqların əyləncəli səs-küyünə, xüsusilə də sürətlə və qəfil hərəkətlərlə müşayiət olunan səslərə işarə edir. Lüğətlərdə "şanapipik" sinonimi kimi göstərilsə də, "şanapipik"dən fərqli olaraq, şinəbub daha çox qəfil, qısa və təkrarlanan səsləri, məsələn, sürətli qaçış zamanı çıxarılan səsləri və ya uşaqların oynayarkən çıxardıqları səs-küyləri əhatə edir. "Şanapipik" isə daha geniş bir mənaya malik olub, müxtəlif səs-küyləri, hətta bir qədər də qeyri-müəyyən səsləri ifadə edə bilər.
Etimalogiyası tam aydın olmasa da, şinəbub sözünün onomatopoetik (səsin təqlidindən yaranan) mənşəli olduğu güman edilir. Yəni sözün özü, ifadə etdiyi səsə bənzəyir. Sözün strukturu və səslənməsi sürətli, qısa və qəfil səslərin ardıcıllığını xatırladır. Bu səbəbdən də əsasən uşaqların əyləncəli və enerjili hərəkətləri ilə əlaqələndirilir.
Bədii ədəbiyyatda istifadəsinə nümunə olaraq Bəxtiyar Vahabzadənin misalını göstərmək olar: "Dinləməyə başladıq; Bağçada “hop-hop” deyən; Şinəbubun səsini." Bu misalda şinəbub sözü uşaqların bağçada oynayarkən çıxardıqları, "hop-hop" səsləri ilə müşayiət olunan enerjili və əyləncəli səs-küyünü ifadə edir. Sözün bu kontekstdə işlənməsi onun canlılığını və obrazlılığını daha da artırır.
Qısaca, şinəbub sözü uşaqların əyləncəli və enerjili hərəkətləri ilə müşayiət olunan, qəfil, qısa, təkrarlanan səsləri ifadə edən onomatopoetik bir sözdür və "şanapipik" sözünə nisbətən daha spesifik bir mənaya malikdir.