Şorba sözü Azərbaycan dilində geniş yayılmış, mətbəximizin ayrılmaz hissəsi olan bir yeməyi ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "ət, toyuq (və ya onlarsız) düyü, turşu və s. ilə hazırlanan duru xörək" kimi tərif olunsa da, şorbanın tərkibi və hazırlanma üsulu olduqca müxtəlifdir. Əslində, şorba qatı və ya duru formada ola bilər, əsasən suda, bulyonda və ya süd-qatıq əsaslı mayedə bişirilən, müxtəlif tərəvəz, ət, quş əti, balıq, paxlalı bitkilər, dənli bitkilər, göbələk və s. tərkib hissələri ehtiva edən bir xörək növüdür.
Şorbanın mənşəyi qədim zamanlara gedib çıxır və dünyanın müxtəlif mətbəxlərində özünəməxsus xüsusiyyətləri ilə təmsil olunur. Azərbaycan mətbəxində şorba növlərinin müxtəlifliyi onun zənginliyindən xəbər verir. Düyü şorbası, ət şorbası, toyuq şorbası, dovğa, aş, kürə və s. kimi bir çox şorba növü vardır ki, bunların hər biri özünəməxsus dad və tərkibə malikdir. Bəzi şorbalar daha çox qatı, bəziləri daha duru, bəziləri isə xüsusi ədviyyat və ətirlərlə zəngindir.
Şorba sözü cümlələrdə müxtəlif məqamlarda işlənə bilər: "Bu gün anamgilin ət şorbası yedim." ,"Qışda isti bir toyuq şorbası əla olar." ,"Xəstə olanda, ən yaxşısı isti bir şorbaya müraciət etməkdir." ,"Bu şorbanın dadı bir əladır!" kimi cümlələrdə şorba sözü həm konkret yeməyi, həm də onun müəyyən xüsusiyyətlərini (dadı, istiliyi və s.) vurğulayır. Beləliklə, şorba sadə bir yemək adı olmaqdan çıxaraq, mədəniyyətimizin və mətbəximizin tərkib hissəsinə çevrilir.
Qeyd etmək lazımdır ki, "şorba" sözünün türkiyə mənşəli olduğu ehtimal olunur və türk dillərindən Azərbaycan dilinə keçmişdir.