Şövkət (ər. شَوْقَت) ismi, əsasən klassik Azərbaycan ədəbiyyatında geniş istifadə olunan bir söz olub, "qüvvət, qüdrət, əzəmət, əzəmətlilik, həşəmət, dəbdəbə, cəlaliyyət, şan-şöhrət, möhtəşəmlik" mənalarını əhatə edir. Lüğətlərdə sadəcə "cəlaliyyət, dəbdəbə, ehtişam, həşəmət" kimi qısaca izah edilməsinə baxmayaraq, şövkət daha geniş bir məna spektrini özündə birləşdirir. O, sadəcə görünüşdəki dəbdəbəni deyil, həm də daxili qüvvəti, nüfuzunu, qüdrətini ifadə edir.
Sözün mənşəyinə nəzər salsaq, ərəb dilindən götürülmüşdür və "şəvq" (şövq) felindən törəmədir. "Şəvq" "həvəs, istək, ehtiras" mənalarını verir. Beləliklə, şövkət bu həvəsin, istəyin, ehtirasın, qüvvətin, qüdrətin ən yüksək, ən görkəmli təzahürünü, dəbdəbəli, ehtişamlı şəklini ifadə edir. Bu səbəbdən şövkət sadəcə xarici gözəllik deyil, həm də daxili qüdrətin əksidir.
Klassik ədəbiyyatda, xüsusən də şeirlərdə "şövkəti-şan" ifadəsi tez-tez rast gəlinir. Bu termin şövkətin şanla, şöhrətlə birləşərək daha da güclü bir məna kəsb etdiyini göstərir. Məsələn, "Sultanın şövkəti-şanı bütün əyalətlərə yayılmışdı" cümləsində şövkət sultanın yalnız dəbdəbəli həyatını deyil, həm də qüdrətini, hakimiyyətinin genişliyini və şöhrətini ifadə edir.
Müasir Azərbaycan dilində şövkət sözü ədəbi üslubda istifadə olunur və geniş yayılmasa da, həmişə ehtişamlı, möhtəşəm və qüdrətli şeylərin təsvirində istifadə oluna bilər. Məsələn: "Sarayın şövkəti heyrətamiz idi", "Onun qələmindən sızan şövkət hər kəsi heyran edirdi". Bu nümunələrdə şövkət, sadəcə dəbdəbəni deyil, həm də qüdrətli, təsirli bir qüvvəni, möhtəşəmliyi ifadə edir.