Şənü Şövkət: Klassik ədəbiyyatda işlənən "şan-şövkət" sözünün sinonimi olub, həm şanı, həm də şövkəti, yəni şərəf, izzət, nüfuz və görkəmliliyini ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "şan-şövkət" kimi izah edilməsinə baxmayaraq, "şənü şövkət" ifadəsi daha poetik və təntənəli bir səs verir, hətta şan-şövkətin daha dolğun, hərtərəfli bir təsvirini verir. Sadəcə olaraq, insanın yüksək mövqeyini, ictimai nüfuzunu, qüdrətini və görünüşündən, davranışından əks olunan möhtəşəmliyini ifadə edir.
Misal olaraq, M. P. Vaqifin şeirindəki "Xubların şahıdır şənü şövkətdə" misrası, xubların şahının yalnız şan-şövkətlə deyil, həm də bu şan-şövkətin yaratdığı təəccüb və heyranlıq doğuran bir görünüş və möhtəşəmlik içində olduğunu vurğulayır. "Şənü şövkət" ifadəsi, burada sadəcə yüksək bir statusu deyil, həm də bu statusun görünən əlamətlərini ifadə edir.
Digər misalda isə, "Şənü şövkət, ey əmir, səndən artıq kimdə yox" deyimi, əmirin şan-şövkətinin hər kəsdən üstün olduğunu, onun nüfuzunun, qüdrətinin və mövqeyinin müqayisəolunmaz olduğunu bildirir. Bu ifadədə "şənü şövkət" sözü, müəyyən bir rütbə və vəzifəni deyil, bu rütbə və vəzifənin yaratdığı ümumi təsiri ifadə edir.
Beləliklə, "şənü şövkət" ifadəsi, klassik Azərbaycan ədəbiyyatında "şan-şövkət"in sinonimi kimi işlənsə də, poetik və təntənəli səsi ilə daha dolğun və təsirli bir məna daşıyır. O, sadəcə yüksək mövqeyi deyil, həm də bu mövqeyin görünən əlamətlərini, yaratdığı heyranlığı və təəccübü özündə əks etdirir.