Tağ sözü fars dilindən keçmişdir və əsasən memarlıqda istifadə olunan bir termindir. Lüğətlərdəki "bəzi binaların yarımdairə şəklində olan damı; qübbə, günbəz" tərifi əsas mənasını əks etdirir, lakin tam həcmini əhatə etmir. Tağ, müxtəlif formalarda (yarımdairə, sivri, düzbucaqlı, at nalı və s.) inşa edilə bilən, iki dayağın (sütun, divar və s.) arasındakı boşluğu örtən memarlıq elementidir. Onun əsas funksiyası yükü dayaqlar üzərinə bərabər şəkildə paylamaq və həmçinin estetik bir görünüş yaratmaqdır.
Tağın yaradılması üçün istifadə olunan materiallar müxtəlif ola bilər: daş, kərpic, beton, ağac və s. Tağlar yalnız binaların damlarında deyil, həmçinin pəncərə və qapı açıqlarında, körpülərdə, tunellərdə və digər memarlıq quruluşlarında da geniş tətbiq olunur. Forma və ölçülərinə görə müxtəlif növ tağlar mövcuddur. Məsələn, Roman tağları yarımdairəvi, Gotik tağlar sivri, Florentin tağları isə düzbucaqlı formalı olur. Bunların hər biri özünəməxsus konstruktiv xüsusiyyətlərə malikdir.
Çəmənzəmin misalında isə "tağ" sözü, hamamın damının memarlıq elementini deyil, daha çox onun akustik xüsusiyyətini, səs dalğalarının əks olunması üçün yaradılan qübbəvari bir boşluğu ifadə edir. Yəni burada "tağ" məcazi mənada, səs dalğalarının yönəlməsi və yüksəlməsi üçün bir növ səs "kanalını" təsvir etmək üçün istifadə olunmuşdur. Bu, sözün memarlıqdan kənara çıxaraq, məcazi mənada istifadəsinə nümunədir.
Ümumiyyətlə, "tağ" sözü həm konkret (memarlıq elementi), həm də məcazi (səs, qövs, tağlı yol və s.) mənalarda işlənə bilər. Mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişir. Məsələn: "Körpünün tağı uçmuşdu" (konkret məna) və ya "Onun səsi tağlı bir musiqi idi" (məcazi məna).