Məşuqə sözü Azərbaycan dilində geniş yayılmış bir sözdür və əsasən sevgilini, xüsusilə də kişi tərəfindən sevilən qadını ifadə edir. Lüğətlərdə "sevilən, sevgili (qadın), məhbubə" kimi təriflənsə də, mənası kontekstdən asılı olaraq müəyyən incə fərqlər göstərə bilər. Sadəcə "sevgili" sözündən fərqli olaraq, "məşuqə" sözü daha çox ehtiras, bağlılıq və bəzən gizlilik, qadağan olunmuşluq hisslərini əks etdirir. Bu, sözün tarixi və mədəni kontekstinə bağlıdır.
Etimoloji baxımdan, "məşuqə" sözü ərəb mənşəlidir və kökü "şəvq" (sevgi, ehtiras) felindən törəyir. "Məşuq" (sevilən) sözü ilə qohumluq əlaqəsinə malikdir. Beləliklə, "məşuqə" sözü, yalnız "sevilən qadın" deyil, həm də ehtirası ilə fərqlənən, özünəməxsus bir caziyə sahib olan sevgili deməkdir.
Ədəbiyyatda və gündəlik danışıqda "məşuqə" sözü müxtəlif kontekstlərə malik ola bilir. Məsələn, "aşiq ilə məşuqə çox illər ayrı düşəndən sonra görüşüb öpüşürlər" cümləsində, söz, həm dərin bir ehtiras və bağlılıq, həm də uzun müddətli ayrılıqdan sonra yenidən birləşmənin şiddətli duyğularını ifadə edir. Bu cümlədə "məşuqə" sadəcə "sevgili" kimi deyil, daha çox ehtiras və həsrətin simvolu kimi işlənir.
Digər nümunələrə baxaq: "Şair öz məşuqəsini şeirlərində əbədiləşdirib." bu cümlədə "məşuqə" ilham mənbəyi, əsərlərin mövzusudur. "Onların gizli görüşləri uzun sürən bir məşuqə münasibətinə çevrildi." cümləsində isə "məşuqə" sözü gizlilik və qadağan olunmuş bir əlaqəni ifadə edir. Beləliklə, "məşuqə" sözünün mənası, həm kontekstdən, həm də müəllifin ifadə etmək istədiyi nüansdan asılı olaraq dəyişir.