Rükət (ər. ركعة - rakʿa) sözü islam dinində namazın əsas tərkib hissəsini bildirir. Lüğətlərdə sadəcə "namazda bir qiyam (ayağa qalxma) ilə bir rüku (əyilmə) və iki səcdədən ibarət hərəkət" kimi tərif olunsa da, bu, rükətin mahiyyətini tam əhatə etmir. Əslində rükət, namazın tərkib hissəsi olan müəyyən hərəkətlər ardıcıllığından daha çox, ibadətin struktur vahididir.
Rükətin tərkib hissələri qiyam (duruş), qiraət (Quran oxumaq), rüku (əyilmə), səcdə (səcdəyə getmə), qə'də (oturma) və təşəhhüd (salavat və dua) kimi elementləri özündə birləşdirir. Bu elementlərin ardıcıllığı və icrası müəyyən qaydalara uyğun olmalıdır. Hər bir rükətin icrasında ədəb, təmkin və Allaha tam təslim olma hissi önəmli rol oynayır. Sadəcə fiziki hərəkətlərin yerinə yetirilməsindən ibarət deyil, qəlbin Allahla əlaqəsinin də ifadəsidir.
Rükət sözü yalnız namazla əlaqədar işlədilir. Məsələn, "İki rükət namaz qıldı", "Namaz dörd rükətdir" kimi cümlələrdə istifadə olunur. "O, səhər namazını iki rükət qıldıqdan sonra işə getdi." və ya "Cümə namazı on iki rükətdir." kimi nümunələr bu sözün namazla bağlı istifadəsini daha aydın göstərir. Sözün əsas mənasının islam terminologiyası çərçivəsində başqa kontekstlərdə istifadəsi müşahidə olunmur.
Rükət sözünün mənşəyi ərəb dilindədir. Feilin kökü olan "rəkə" (رَكَعَ) "əyilmək", "boyun əymək", "səcdə etmək" mənalarını verir. Namazda istifadə olunan mənası bu kökdən törəyərək, namazın hərəkətlər ardıcıllığına aid olaraq genişlənmişdir.