Rüku (ər. ركوع - ruku') sözü ərəb dilindən götürülmüşdür və İslam dinində namazın əsas rükünlərindən biri olan, əlləri dizlərə dayayıb əyilmiş vəziyyətdə durma hərəkətini bildirir. Bu hərəkət zamanı bədən əyri olur, baş əyilir, əllər dizlərdə və ya onların üstündə dayanır, arxa düz olur və boyun da əyilmiş vəziyyətdə olur. Rüku, namazın tərkib hissəsi olaraq, təvazökarlığı, itaətkarlığı və Allah qarşısında boyun əyməni simvolizə edir.
Rüku hərəkətinin düzgün icra edilməsi namazın fərzlərindən sayılır və İslam dini mənbələrində bu barədə dəqiq təlimatlar mövcuddur. Rüku zamanı insanın əyilmiş vəziyyətdə qalması müəyyən bir müddət davam etməlidir. Bu müddət müxtəlif məzhəblərə görə fərqlilik göstərsə də, ümumiyyətlə, "Subhāna rabbiyal-'əzim" (Subhanə rəbbiyəl-əzim - Əzəmətli Rəbbim təqdis olunmuşdur) duası oxunmaq üçün kifayət qədər vaxt olmalıdır.
Məsələn, verdiyiniz nümunədəki şeir parçasında "Qünut, rükum, bir də səcdəm səhv olsa; Neyləsəm, səhihdi namazım mənim" misraları namazın rükünlərindən olan qünut, rükum və səcdənin düzgün yerinə yetirilməməsi halında namazın səhih olub-olmaması ilə bağlı narahatlığı ifadə edir. Burada "rükum" sözü namazdakı rükü hərəkətini bildirir.
Ümumiləşdirərək deyə bilərik ki, "rükü" termini namaz kontekstində istifadə olunan dini bir termin olub, təkcə fiziki hərəkəti deyil, həm də onun arxasında duran dini mənanı da əhatə edir. Onun mənası, sadəcə əyilməkdən kənara çıxaraq, Allaha təslim olma, itaətkarlıq və təvazökarlığı ifadə edən bir ibadət hərəkətidir.