Şəbabət (ər. شَبابَة - şəbābə) sözü klassik Azərbaycan ədəbi dilində istifadə olunan bir termindir və "gənclik", "cavanlıq" mənalarını ifadə edir. Ərəb dilindən götürülmüşdür və kökü "şəbab" (شباب) sözündəndir ki, bu da "gənclik, cavanlıq, çiçəklənmə dövrü" mənalarını daşıyır. Lüğətlərdə sadəcə "gənclik, cavanlıq" kimi tərcümə olunsa da, şəbabət sözü, "gənclik" və "cavanlıq" sözlərinin ifadə etmədiyi bəzi incə mənaları özündə ehtiva edir.
"Şəbabət" sözü, sadəcə olaraq yaşın gənc olmasını deyil, həm də bu dövrün canlılığını, təravətini, enerjisini, həyəcanını və potensialını ifadə edir. Gənc bir insanın fiziki cəhətdən sağlam, güclü və enerjili olması ilə yanaşı, ruhi və əqli cəhətdən də inkişaf etməkdə, yeni biliklərə, təcrübələrə açıq olması və həyata həvəsli yanaşması da şəbabətin tərkib hissəsidir. Bu baxımdan, "şəbabət" sözü daha poetik, daha ifadəli və daha çox duyğu yüklü bir ifadədir.
Misal olaraq verilən cümlədə ("Fəqət bahari-şəbabımda bir çiçək buldum; Qaçırdım əldən, onun həsrətilə məhv oldum") şəbabət sözü, şairin gənclik dövrünün təravətini, gözəlliyini və həmin dövrün ona bəxş etdiyi duyğuların gücünü vurğulayır. Sadəcə "gənclik" deyil, "bahar şənliyi ilə dolu gənclik" mənasını verir. Bu, "gənclik" və "cavanlıq" sözlərinin verə bilmədiyi bir ifadə qüvvəsidir.
"Şəbabət" sözü ədəbi dilin zənginliyini göstərən bir nümunədir. Müasir dilin leksikasında az işlənsə də, klassik ədəbiyyatımızda onun poetik təsiri açıq şəkildə görünür. Müasir Azərbaycan dilində "şəbabət" sözü əvəzinə daha çox "gənclik", "cavanlıq", "gəncliyin çiçəklənmə dövrü", "təravətli gənclik" kimi ifadələr işlədilir. Ancaq klassik mətnlərdə onun orijinal mənasını qorumaq, zənginliyini vurğulamaq vacibdir.