Şəfqətli (ərəb. شَفْقَة - şəfqə - mərhəmət, rəhm) sifət. Mərhəmətli, rəhmli, riqqətli, mehriban, mülayim, həlim, qayğıkeş, hər kəsə qarşı yaxşı niyyətli olmaq kimi anlamlara malikdir. Bu sıfat, insanın başqasının əzab-əziyyətinə, kədər-qüssəsinə qarşı duyduğu dərin mərhəmət, acıma və kömək etmə istəyini ifadə edir. Şəfqətli insan həssas, anlayışlı və başqalarının problemlərini özününmüş kimi hiss edir. Onun hərəkətləri və davranışları bu hissləri əks etdirir.
Sözün kökü olan ərəb dilindəki "şəfqə" sözü, əslində, "pərdəni açmaq, əhatə etmək" mənalarını da özündə cəmləşdirir. Bu mənalar nəzərə alındıqda, şəfqətin sadəcə hissi deyil, həm də aktiv bir hərəkət olduğunu, yəni başqasının ehtiyaclarını görüb, ona kömək etmək kimi təzahür etdiyini görmək olar. Ona görə də, "şəfqətli" sözünü işlədərkən, sadəcə hiss etməyi deyil, həm də konkret hərəkətləri də nəzərə almaq lazımdır.
Misal üçün: "O, şəfqətli bir həkim idi, xəstələrinə həm tibbi yardım göstərir, həm də onların psixoloji durumlarını nəzərə alırdı." bu cümlədə "şəfqətli" sözü həm həkimin mərhəmətliliyini, həm də xəstələrə göstərdiyi konkret köməyi bildirir. Başqa bir nümunə: "Şəfqətli baxışları onu əhatə edən uşaqların qəlbinə sığındı." bu cümlədə isə şəfqətli baxışlar daha çox duyğunu, iç dünyanı əks etdirir.
Qeyd edilən "Qadın! Ey sevgilim, şəfqətli mələk! Bu qədər səbrü təhəmmül nə demək?" misalında isə "şəfqətli" sözü müraciət formasında işlənir və sevgilinin mərhəmətli, anlayışlı və səbirli olmasını vurğulayır. Bu, sözün poetik və emosional tərəfini göstərir. Beləliklə, "şəfqətli" sözü müxtəlif kontekstlərdə müxtəlif çalarlarda istifadə oluna bilər, ancaq əsas mənası hər zaman mərhəmət, riqqət və kömək etmə istəyidir.