Axşamçağı sözü, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində "axşamüstü" kimi izah olunsa da, bu tərif tam mənzərəni əks etdirmir. "Axşamçağı" sadəcə "axşamüstü"nün sinonimi deyil, daha çox poetik və emosional bir çalar daşıyır. "Axşamüstü" daha neytral və konkret bir vaxt ifadəsini verərkən, "axşamçağı" günün bu hissəsinə özünəməxsus bir atmosfer və duyğu əlavə edir; günəşin batmaq üzrə olduğu, günün yorğunluğunun hiss olunduğu, həzin və sakit bir zaman dilimi.
Mifoloji və ədəbi kontekstlərdə, "axşamçağı" günün qaranlığa qərq olduğu anın, sirli və sehrli bir vaxtın simvolu kimi qəbul edilir. Bu zaman dilimi, günün aktiv həyatından dincəlmə, düşüncələrə dalma, xatirələrə qərq olma, əsrarəngizliyin və romantikanın yaşanması ilə əlaqələndirilir. M. Müşfiqin misalında olduğu kimi, "axşamçağı tarın səsi, Qarabağın şikəstəsi" ifadəsi, bu zaman dilimi ilə bağlı duyğu və təəssüratları daha aydın şəkildə əks etdirir.
Beləliklə, "axşamçağı" sözü yalnız vaxtı deyil, həm də bu vaxtla bağlı olan atmosferi, duyğuları, xatirələri və əhval-ruhiyyəni ifadə edən daha zəngin və ifadəli bir termindir. Onun istifadəsi əsərlərə poetiklik və dərinlik qatır, oxucuya daha çox təəssürat və duyğu ötürür. Sadəcə "axşamüstü" deməklə əldə edilə bilməyən bu zərifliyi, "axşamçağı" sözünün özünəməxsus bir xüsusiyyətidir.
Müşfiq misalında verilən "Bir gün axşamçağı usta Ağabala evə gələndə arvadına dedi..." cümləsində də "axşamçağı" sözü sadəcə vaxtı deyil, həm də gündəlik həyatın yorğunluğundan sonra evin sakit və isti atmosferinə qovuşma, ailənin bir araya gəlməsi və istirahətə hazırlaşma anını ifadə edir.