Ala-bulanıq sözü Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutur və iki əsas mənada işlənir. Birinci mənası sifət kimi işlənməsidir və "yarıbulanıq, bir yeri bulanıq, bir yeri duru" anlamını verir. Bu mənada ala-bulanıq sözü əşyaların, mənzərələrin və ya hətta duyğuların qeyri-bərabər, qarışıq və qeyri-müəyyən bir vəziyyətini təsvir edir. Məsələn, ala-bulanıq su, ala-bulanıq xatirələr, ala-bulanıq hava kimi ifadələr bu mənanı əks etdirir. Bu, tamamən bulanıq deyil, ancaq tam aydın da deyil, bir növ qarışıq bir vəziyyəti göstərir. Hətta insanın əhval-ruhiyyəsini təsvir etmək üçün belə işlədilə bilər: "Onun əhval-ruhiyyəsi ala-bulanıq idi; bir an gülümsəyir, bir an kədərlənirdi."
İkinci mənası isə zərf kimi işlənməsidir və "ala-bula" mənasında işlənir. Bu mənada ala-bulanıq sözü əsasən görmə prosesi ilə bağlıdır: "Ala-bulanıq görmək". Bu, görmə qabiliyyətinin tam olmaması, gözlərin qeyri-dəqiq, qarışıq bir görüntü əldə etməsi vəziyyətini ifadə edir. Bunun səbəbi gözlərin yorğunluğu, işığın azlığı və ya digər amillər ola bilər. Məsələn, qaranlıqda və ya tüstülü bir mühitdə əşyaları ala-bulanıq görmək mümkündür. Bu, yalnız görmə qabiliyyətini deyil, həmçinin qavrayışı da əhatə edən daha geniş bir anlayışı ifadə edə bilər: "Qarışıq hisslərin təsiri altında hər şeyi ala-bulanıq görürdü."
Ümumiyyətlə, "ala-bulanıq" sözü, tamamən aydın və ya tamamən bulanıq deyil, aralıq bir vəziyyəti ifadə edən, mənalarında qeyri-müəyyənlik və qarışıqlığı əks etdirən çox rəngarəng və ifadəli bir sözdür. Onun istifadəsi dilə canlılıq, təsvirilik və ifadəlilik qatır.