Alaflamaq feli, əsasən Azərbaycan kənd təsərrüfatı və heyvandarlıq mədəniyyətinin tərkib hissəsi olan bir söz olaraq, heyvanlara yem vermək, onları yemlə təmin etmək mənasını daşıyır. "Alaf" sözü özü də ot, biçilmiş ot, heyvanların qidası üçün istifadə edilən yaşıl bitki örtüyünü ifadə edir. Beləliklə, alaflamaq sadəcə yem vermək deyil, daha çox heyvanın yaşıl ot, yəni alafla qidalanmasını təmin etmək prosesidir.
Bu fəaliyyət sadəcə qida təminatından daha geniş bir məna kəsb edir. Heyvanın sağlamlığı, inkişafı və məhsuldarlığı birbaşa alaflamanın keyfiyyəti və davamlılığı ilə bağlıdır. Keyfiyyətsiz alaf istifadə edilməsi, heyvanın sağlamlığını mənfi təsir edə bilər. Alaflamanın vaxtı və miqdarı da əhəmiyyətlidir; həm çox, həm də az alaf vermək heyvana ziyan verə bilər.
Tarixi kontekstə nəzər saldıqda, alaflamaq həm də kənd həyatının, əməksevərliyinin və təbiətlə bağlılığın simvoludur. Kənd təsərrüfatında alaflamaq, yalnız bir iş deyil, həm də məsuliyyət, qayğı və təbiətə hörmət duyğusunun ifadəsidir. Kəndlilər üçün alaflamaq, yalnız heyvanın qarnını doyurmaq deyil, onun gələcək məhsuldarlığını, süd, ət və ya yumurta verəcəyini təmin etmək demək idi. Bu mənada, alaflamaq bir ümid, bir gələcək qurmaq üçün atılan addım idi.
Müasir dövrdə, intensiv heyvandarlıq üsullarının geniş yayılmasına baxmayaraq, alaflamağın əhəmiyyəti dəyişməmişdir. Əlbəttə ki, hazır yemlərin geniş istifadəsi alaflamağın miqyasını azaltsa da, əsasən, azsaylı heyvan saxlayan ailələr və ya ekoloji təsərrüfatlar üçün alaflamaq hələ də əsas qidalanma üsuludur. Sözün köklərinə və mənasına nüfuz etdikdə, alaflamaq sadəcə bir fəaliyyət deyil, bir ənənə, bir mədəniyyət, bir həyat tərzi elementidir.