Alam (ərəbcə "ələm" sözünün cəmidir) - dərin, sarsıdıcı qəm-qüssə, kədər və iztirab hissi deməkdir. Sadəcə bir kədər deyil, daha çox ruhu bürüyən, insanı içdən sarsıdan, həyat enerjisini sındıran, ağır bir əzabı ifadə edir. Bu söz, adi hüzün və kədərdən fərqli olaraq, daha dərin, daha möhkəm və davamlı bir emosional vəziyyəti təsvir edir.
Alam, insanı tamamilə özünə qapanmağa, həyatdan bezməyə və hətta ümidsizliyə aparan bir hal kimi də qəbul edilə bilər. Sözün kökünə baxdıqda, ərəb dilindəki "ələm"in "qəm", "kədər", "acı" mənalarını daşıdığını görürük. Lakin "alam" kimi cəm halda istifadəsi, bu hisslərin intensivliyini və miqdarını vurğulayır; yəni bir neçə qəm və kədərin birləşərək yaratdığı, insanı tamamilə əhatə edən bir vəziyyət.
Misal olaraq göstərilən şeir parçası da bunu təsdiqləyir: "Qəm yemə, təxfif ver alamına; Az çəkər, heykəl yaparlar namına". Bu beyitdə "alam"ın nə qədər ağır və davamlı bir vəziyyət olduğu təsvir olunur. Qəm yemək, yani qəmi azaltmaq üçün hətta "alam"ın özünə təskinlik vermək lazım gəlir. "Az çəkər, heykəl yaparlar namına" ifadəsi isə, həmin ağır kədərin hətta xatirəsinin belə, nə qədər güclü və əbədi olduğunu bildirir; o qədər ki, adama heykəl qoyulacaq qədər qiymətləndirilir.
Beləliklə, "alam" sözü, sadəcə lüğətlərdəki qısa tərifdən daha çox, dərin psixoloji və emosional bir vəziyyəti ifadə edir. Bu sözün gücü, onun insanın daxili dünyasının çətinliklərini ifadə etmə qabiliyyətindədir.