Amiranə (ər. amir və fars. …anə) zərfi və sifəti olaraq işlənən bir sözdür. Əsas mənası "əmr edərcəsinə, hökm edərcəsinə, əmrkarcasına, əmr üslubunda, əmrvari" deməkdir. Sözün kökü olan "amir" ərəbcədə "əmr edən", "hökmran", "başçı", "sərkar" kimi mənaları özündə birləşdirir. "-anə" isə farsca bir əlavədir ki, mənalara "kimilər", "vari" mənaları əlavə edərək sifət və ya zərf forması yaradır. Beləliklə, "amiranə" sözü, həm əmrin özünü, həm də əmr verən şəxsin davranışını və üslubunu ifadə edir.
Amiranə davranış, sərt və qətiyyətli, amma eyni zamanda güclü və qəti bir iradə ilə dolu bir hərəkətdir. Bu, yalvarış və xahiş deyil, əmrdir. İradənin qüdrətini göstərən bir tərzdə ifadə olunur. Sözün istifadə olunduğu kontekstdən asılı olaraq, amiranə həm müsbət, həm də mənfi konotasiya daşıya bilər. Məsələn, ədalətli bir hökmdarın amiranə qərarı müsbət qarşılanarkən, zülmkar bir padşahın amiranə əmrləri mənfi qarşılanar.
Misal olaraq verilən şeir parçasında "pək amiranədir" ifadəsi əmrin qətiyyətli və əzmlə verildiyini vurğulayır. Şairin əmrə itaət olunmasını istəməsi, əmrini bir hökm kimi qəbul etməyi tələb etməsi amiranə üslubun ən bariz nümunəsidir. Bu, sadə bir xahiş deyil, hədəfə çatmaq üçün sərt və qətiyyətli bir yanaşmadır.
Qısacası, "amiranə" sözü sadəcə bir əmrin verilməsini deyil, həm də bu əmrin arxasındakı güc, iradə və qətiyyəti ifadə edən bir zərf və sifətdir. Onun mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişsə də, əsasında həmişə əmr, hökm və qətiyyətlilik durur.