Gülüş – insanın sevinc, şadlıq, razılıq və ya digər müsbət emosiyalarını ifadə etmək üçün üz əzələlərindən istifadə etdiyi bir ifadədir. Bu, fiziki bir hərəkət olmasına baxmayaraq, mürəkkəb sosial və psixoloji mənaları da özündə ehtiva edir. Gülüşün növləri, səbəbləri və ifadə formaları çox müxtəlifdir. Məsələn, xoşagəlməz bir vəziyyətdə “əsəbi gülüş”dən tutmuş, ürəkdən gələn səmimi gülüşə qədər bir çox variant mövcuddur. Gülüş həm də zarafat, əyləncə və yumoristik situasiyalar ilə sıx bağlıdır.
Antonimlər:
Ağlama: Gülüşün əks mənası olan ağlama, əsasən kədər, acı, məyusluq, qorxu və ya fiziki ağrı kimi mənfi emosiyaların ifadəsi olaraq baş verir. Ağlama zamanı göz yaşı axması müşahidə olunur və bu, gülüşdən fərqli olaraq, ümumiyyətlə xoşagəlməz bir duyğu ilə əlaqələndirilir. Həm ədəbi əsərlərdə, həm də gündəlik həyatda ağlama müxtəlif kontekstlərdə istifadə olunur. Məsələn, bir insanın kədərləndiyi zaman ağlaması kimi və ya bir hadisənin ağrılı olduğunu vurğulamaq üçün istifadə olunur.
Sağlam gülüş kəndin bütün həyatını yeni bir sevinclə güldürəcəkdir (C.Cabbarlı).
Ağlaşma getdikcə şiddətlənirdi (M.Hüseyn).
Sükut/Susqunluq: Gülüş, həyəcan və ifadəlilik ilə əlaqədar olduğundan, sükut və ya susqunluq onun tam əksinədir. Gülüş insanın özünü ifadə etməsinin bir yoludur, sükut isə əksinə, insanın öz hisslərini və fikirlərini gizlətməsinə, ifadə etməməsinə işarə edir. Bu antonim cütü əsasən ədəbi əsərlərdə təsvirlərin kontrastını yaratmaq üçün istifadə olunur. Məsələn, bir hadisənin səhnələşdirilməsində gülüş və sükut arasında kəskin ziddiyyət oxucunun diqqətini cəlb edə bilər.
Kədər: Gülüş sevinc və xoşbəxtliklə əlaqələndirilirsə, kədər onun birbaşa əksidir. Kədər insanın mənfi emosiyalarını, xüsusən də ümidsizliyi və dərin məyusluğu ifadə edir. Bu antonim cütü həm gündəlik dil ədəbiyyatda, həm də psixologiya kimi elmi sahələrdə istifadə olunur.