Tələffüz: [qɯˈlɯnt͡ʃ]
Mənası:
Qılınc, kəsici və ya dəlmə funksiyasına malik döyüş silahıdır. Tarixən müharibə, müdafiə və mərasimlərdə istifadə olunmuş, həm də mədəni simvol kimi böyük əhəmiyyət qazanmışdır.
Fiziki Xüsusiyyətləri
-
Dizayn və Quruluş:
Ənənəvi qılınclar uzun, iti uclu və kəskin kənarlarla xarakterizə olunur. Onlar həm kəsmə, həm də dəlmə funksiyalarını yerinə yetirə biləcək şəkildə hazırlanırdı. -
Materiallar:
Qılıncların istehsalında yüksək keyfiyyətli dəmir və polad istifadə olunurdu. Tarixi nümunələr müasir dövrdə müzeylərdə və kolleksiyalarda qorunur.
İstifadə Sahələri
-
Döyüş və Müdafiə:
Tarixən, qılınc əsas döyüş silahı kimi istifadə olunub, cəngavərlik döyüşlərində və müdafiə əməliyyatlarında mühüm rol oynamışdır. -
Ritual və Simvolik Əhəmiyyət:
Azərbaycan xalqlarında qılınc cəsarətin, gücün və qürurun simvolu kimi qiymətləndirilir. O, mərasimlərdə və ənənəvi döyüş sənətlərində xüsusi yer tutur. -
Ədəbiyyat və İncəsənət:
Qılınc, xalq dastanlarında və ədəbiyyatda qəhrəmanların əfsanəvi silahı olaraq təsvir edilir.
Tarixi və Mədəni Əhəmiyyəti
Azərbaycanın zəngin tarixi ərzində qılınc, həm mübarizənin, həm də mədəni irsin simvolu kimi böyük rol oynamışdır. Tarixi mətnlər və arxeoloji tapıntılar qılıncın müxtəlif dövrlərdə geniş istifadə edildiyini göstərir. Bu silah, həm müharibə anlarında, həm də mədəniyyət və ənənələrin qorunmasında əhəmiyyətli element kimi yadda qalıb.
Etimologiya
“Qılınc” sözü türk dillərinə məxsus olub və müxtəlif bölgələrdə fərqli variantlarda istifadə olunub. Bu termin əsasən döyüş silahını təsvir etmək üçün geniş mənada qəbul edilir.
İstifadə Nümunələri
-
Tarixi Kontekst:
"Orta əsrlərdə Azərbaycan cəngavərləri qılınclarını fəxrlə daşıyırdılar." -
Mədəni Simvol:
"Qılınc, xalqın qəhrəmanlıq və mübarizə ruhunun təcəssümüdür."