Aprior (latıncadan) fəlsəfədə təcrübədən və ya hissi təcrübədən əldə edilmiş məlumatlardan tamamilə müstəqil, öncədən mövcud olan biliyi ifadə edir. Bu, təcrübəyə əsaslanmayan, əksinə, təcrübədən əvvəl, düşüncənin özünün daxili quruluşundan, əqli qabiliyyətlərdən və ya əvvəlcədən verilmiş prinsiplərdən doğan biliklərdir. Yəni, apior biliklər təcrübədən əvvəl mövcuddur və təcrübə onları təsdiq edə, təkzib edə və ya dəyişdirə bilməz. Bu tip biliklərə nümunə olaraq riyaziyyatın əsas aksiomları, məntiqin qanunları və ya əşyaların varlığının müəyyən əsas prinsiplərini göstərmək olar.
Aprior biliklərin əsas xüsusiyyətlərindən biri də onların universallığıdır. Yəni, bu biliklər bütün insanlar üçün eyni şəkildə doğrudur və müxtəlif mədəniyyətlər və təcrübələr arasında dəyişmir. Bu baxımdan, apior bilik, posterior (təcrübəyə əsaslanan) biliklərdən kəskin şəkildə fərqlənir. Posterior biliklər müəyyən bir təcrübəyə bağlıdır və bu təcrübə dəyişdikdə, bu biliklər də dəyişə bilər.
Aprior bilik anlayışı fəlsəfə tarixində, xüsusilə də rasionalizm və idealizm kimi cərəyanlarda mühüm rol oynamışdır. Rationalist fəlsəfəçilər, məsələn, Descartes və Spinoza, apior biliklərin insan düşüncəsinin əsasını təşkil etdiyini və bütün digər biliklərin bu apior biliklərdən çıxarıla biləcəyini iddia edirdilər. Ancaq empirist fəlsəfəçilər, məsələn, Locke və Hume, apior biliklərin mövcudluğunu şübhə altına almış və bütün biliklərin təcrübədən gəldiyini irəli sürmüşlər.
Müasir fəlsəfədə apior biliklərin təbiəti və həcmi barədə müxtəlif mülahizələr mövcuddur. Bəzi fəlsəfəçilər apior biliklərin varlığını qəbul etsələr də, digərləri onların məhdudluğunu və ya hətta olmayanını iddia edirlər. Lakin apior bilik anlayışı fəlsəfədə əsas anlayışlardan biri olaraq qalır və onun tədqiqi insanın bilik və düşüncə qabiliyyətlərinin daha yaxşı anlaşılmasına kömək edir.