Arlanmaq (f.): Bu söz, özündə həm utanma, həm də həya hisslərini ehtiva edən zəngin bir duyğunun ifadəsidir. Sadəcə utanmaqdan daha geniş bir mənaya malikdir, çünki arlanmaqda əxlaqi və sosial normalara uyğun hərəkət etmək istəyi, öz davranışına görə məsuliyyət hissi də öz əksini tapır.
Utanmaq, adətən, özünə yönəlmiş bir duyğudur və əsasən öz səhvlərimizə, qüsurlarımıza görə yaşadığımız bir hissidir. Arlanmaq isə daha çox başqalarının qarşısında özünü düzgün aparmaq, onların rəyini qazanmaq arzusundan irəli gələn bir hissdır. Həyat təcrübəmizə əsasən, qəbul edilmiş davranış qaydalarından kənara çıxmağımızdan qaynaqlanan bir vicdan əzabı da arlanmanın tərkib hissəsidir.
Xəcalət çəkməklə arlanmaq arasında da fərq vardır. Xəcalət çəkmək daha çox kənar bir hadisədən, gözlənilməz bir vəziyyətdən doğan qısamüddətli bir duyğu halına oxşayır. Arlanmaq isə daha dərin, daha davamlı və əxlaqi tərəfi daha güclü bir hissdür. Arlanmaq, həya ilə sıx bağlıdır, ancaq həyadan fərqli olaraq, yalnız öz davranışına görə deyil, həm də başqalarının hərəkətlərinə münasibətdə də özünü göstərə bilər. Məsələn, başqasının əxlaqsız hərəkətinə görə arlanmaq, əslində, onun hərəkətindən özümüzü ayrı tutmaq, onunla əlaqədar olmaq istəməmək duyğusunun ifadəsidir.
Beləliklə, arlanmaq, sadəcə utanmaq, həya etmək və ya xəcalət çəkmək deyil; özünü əxlaqi və sosial norma çərçivəsində aparmaq, öz davranışına görə məsuliyyət daşımaq və ətrafdakıların rəyinə hörmət etmək istəyindən doğan bir duyğu kompleksidir.