Aşiq sözü ərəb mənşəli olub, bir insana dərin və sarsılmaz bir məhəbbət bəsləyən, onun üçün hər şeyini fəda etməyə hazır olan, qəlbi tamamilə o şəxsə bağlı olan adam deməkdir. Sadəcə "vurğun" ifadəsindən daha geniş bir məna ehtiva edir. "Vurğun" daha çox fiziki cəlbə əsaslanan bir hissə işarə edərsə, "aşiq" ruhən dərin bir bağ, əbədiyyətə uzanan bir məhəbbəti ifadə edir.
Aşiqlik, sadəcə bir duyğu deyil, həm də bir həyat tərzi, bir fəlsəfədir. Aşiq, məşuquna (sevgilisinə) olan bağlılığını şeir, musiqi, rəsm və ya başqa incəsənət formaları ilə ifadə edərək öz hisslərini əbədiləşdirməyə çalışır. Aşiqlik ədəbiyyatda, xüsusilə də aşıq poeziyasında geniş yer tutmuş, bir çox əsərlərin ilham mənbəyi olmuşdur. Bu əsərlər vasitəsilə aşiqin daxili aləmi, məşuquna olan sonsuz sevgisi, həsrəti, həsrətinin hədsizliyi oxuculara çatdırılır.
Misal olaraq, verilən beytin mənası da bu baxımdan dəyərləndirilməlidir: "Eyləməz xəlvət sərayi-sirri-vəhdət məhrəmi; Aşiqi məşuqdən, məşuqi aşiqdən ci". Bu beyt aşiq və məşuq arasında mövcud olan ayrılmaz bağlılığı vurğulayır. "Xəlvət sərayi-sirri-vəhdət məhrəmi" ifadəsi gizli, məxfi bir dünyanı, yalnız aşiq və məşuqun paylaşdığı bir qovuşmanı bildirir. Beytin davamı isə bu qovuşmanın mümkün olmadığını, aşiqin məşuqdan, məşuqun isə aşiqdən ayrı düşməsinin qaçılmaz olduğunu ifadə edir. Beləliklə, beyt aşiqlik duyğusunun həm gözəl, həm də acı bir təcrübə olduğunu göstərir.
Qısacası, "aşiq" sözü sadəcə "sevgili" mənasından daha geniş bir məna kəsb edir. O, dərin bir bağlılıq, həsrət, özünü fəda etmə və incəsənət vasitəsilə ifadə olunan bir hissi səciyyələndirir.