Ayaqçı₂ sözü qədim Azərbaycan dilindəki mənası ilə müasir dilçiliyin tələblərinə uyğun olaraq daha geniş və dəqiq şəkildə izah edilə bilər. Sözlükdə sadəcə "qədəh gəzdirən, şərab paylayan; saqi" kimi təqdim olunsa da, bu, onun zəngin mənasının yalnız bir hissəsini əks etdirir. Əslində, "ayaqçı" sadəcə bir içki xidmətçisi deyil, həm də məclislərin, ziyafətlərin ayrılmaz bir hissəsi, əyləncənin və şənliyin təşkilində iştirak edən bir şəxs idi.
Tarixi mənbələrə əsasən, ayaqçıların vəzifələri geniş spektrdə dəyişirdi. Onlar sadəcə qədəhləri doldurub paylamamaqla yanaşı, məclisin iştirakçılarına diqqət göstərir, onların istəklərini yerinə yetirir, əyləncəli söhbətlərə qoşulur, hətta bəzən musiqi alətləri ilə müşayiət edirdilər. Beləliklə, ayaqçı həm praktik, həm də sosial bir funksiyanı yerinə yetirirdi. Onlar məclisin atmosferini formalaşdırmaqda mühüm rol oynayırdı.
Füzuli şeirlərindəki "Cam içirən ayaqçıya döndü Füzuli; Şairlərə bir içim mey sundu Füzuli" misraları "ayaqçı"nın sadə bir xidmətçi kimi deyil, daha mürəkkəb bir obraz kimi təsvir olunduğunu göstərir. Füzuli özünü şairlərə ilham verən, onlara yaradıcılıq əsərləri üçün ilham qaynağı təqdim edən bir "ayaqçı" kimi təqdim edir. Bu, "ayaqçı" sözünün mənasına yeni bir təbəqə əlavə edir və onun məcazi mənasının zənginliyini vurğulayır. Beləliklə, "ayaqçı" həm fiziki, həm də mənəvi xidməti ifadə edən bir termin kimi dəyərləndirilə bilər.
Nəticə olaraq, "ayaqçı₂" sözünün mənası sadəcə "qədəh gəzdirən" kimi deyil, məclislərdə şənliyi, əyləncəni təmin edən, qonaqlara xidmət göstərən və hətta məcazi mənada ilham verən bir şəxs kimi dəyərləndirilməlidir. Füzuli misallarının dəlilləndirdiyi kimi, bu sözün tarixi və ədəbi kontekstdə daha geniş və dərin bir mənası vardır.