Beyət (ərəbcədən) köhnə bir söz olub, bir şəxsin hakimiyyətini, liderliyini, rəhbərliyini qəbul etmək, ona itaət etmək, sadiq olmaq və onun rəhbərliyinə tabe olmaq mənasını daşıyır. Bu, sadəcə bir söz deyil, tarix boyu mühüm siyasi və ictimai əhəmiyyət kəsb edən bir aktı ifadə edir. Beyət vermək, özünü müəyyən bir şəxsin, qrupun və ya ideologiyanın tərəfdarı kimi elan etmək deməkdir. Bu, sadəcə şifahi bir and içmək deyil, eyni zamanda həmin şəxsə və ya qrupa sədaqət və itaətkarlıq andı içməyi də əhatə edirdi.
Beyət vermə mərasimi tarixən müxtəlif mədəniyyətlərdə, xüsusilə də İslam dünyasında və orta əsr dövlətlərində geniş yayılmışdır. Yeni bir hökmdarın, xəlifənin və ya başqa bir liderin hakimiyyətinin qanuniliyini təsdiq etmək üçün rəsmi bir akt kimi istifadə olunmuşdur. Beyət vermək həm də bir qrupun və ya tayfanın başqa bir qrupa qoşulmasını və ya ittifaqını rəsmiləşdirən bir yol idi. Bu mərasimdə, adətən, əlləri hökmdarın əlinə qoyaraq sadiqlik andı içilirdi.
Nümunə olaraq göstərilən şeir parçası da beyətin mahiyyətini əks etdirir: "Aşinalar ixtilatında sədaqət görmədim; Beyətü iqrarü imanü dəyanət görmədim". Bu misralar, şairin ətrafında gördüyü insanlarda gözlədiyi sədaqət və vəfadarlıq əlamətlərini, iman və etimadı tapmadığını ifadə edir. Bu, eyni zamanda, beyətin yalnız sözlə deyil, əməllərlə də təsdiq edilməsinin vacibliyini vurğulayır. Gerçək beyət, sözlə ifadə edilən sadiqliyin əməllərlə də sübut edilməsini tələb edir.
Beləliklə, beyət sadəcə bir söz deyil, tarixi, siyasi və sosial əhəmiyyəti olan bir anlayışdır. O, gücün, hakimiyyətin və sədaqətin simvoludur. Bu gün "beyət" sözü köhnəlmiş olsa da, onu anlamaq tarixi prosesləri daha yaxşı başa düşməyə kömək edir.