Bədəsil sözü farsca "bəd" (pis) və ərəbcə "əsl" (əsl, orijinal) sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlmiş qədim bir Azərbaycan sözüdür. Ancaq sadəcə iki sözün birləşməsindən daha çox məna ehtiva edir. "Bədəsil" sadəcə "pis əslli" deyil, daha çox daxili, mahiyyətcə pis, pozulmuş, qüsurlu, natamam olanı ifadə edir. Bu, yalnız zahiri görünüşdə deyil, həm də özünün dərin mahiyyətində pisliyi daşıyan varlıq və ya hadisəni təsvir edir.
Sözün köhnəliyi onun nadir hallarda müasir dilçilikdə işlənməsindən görünür. Lakin onun mənasının zənginliyi və ifadə gücü onu maraqlı edir. "Əsilsiz, nəcabətsiz" kimi təriflər bədəsilin əsas mənasını yaxşı əks etdirir, lakin onun ifadə etdiyi "pislik" yalnız sosial və ya mənəvi deyil, həm də fiziki, mənəvi çatışmazlıqları da əhatə edə bilər. Bir şeyin öz əsasında, öz təməlində qüsurlu, korlanmış olmasını ifadə edir.
Maraqlı bir cəhət də odur ki, "bədəsil" bəzən söyüş kimi işlənir. Bu, sözün ifadə gücünün və hətta təhqiramiz potensialının olduğunu göstərir. Sözün söyüş mənasında işlənməsi onun "pislik" mənasının nə qədər güclü və təsirli olduğunu vurğulayır. Bu isə sözün yalnız bir lüğət maddəsi olmaqdan kənara çıxaraq, həm də sosial və mədəni kontekstdə öz əhəmiyyətini qoruyub saxladığını göstərir.
Beləliklə, "bədəsil" sadə bir söz deyil, özündə dərin mənalar, tarixi izlər və sosial-mədəni kontekst əks etdirən zəngin bir dil vahididir. Onun köhnəliyinə baxmayaraq, dəqiq və güclü təsvir qabiliyyəti bu sözü dilimizin maraqlı və qiymətli bir hissəsi olaraq qoruyub saxlayır.